Muziek is overvloedig aanwezig en instant verkrijgbaar van over de hele wereld, en net als bij informatie is het daardoor moeilijker geworden een keuze te maken. Je krijgt de indruk dat de hele wereld afstemt op elkaar, waardoor er hypes ontstaan, bovenop een inerte mainstream. De kritische consument, die weg wil van de mainstream, ziet snel in dat het waden door het overaanbod een onmogelijke taak is. Er ontstaan initiatieven als Last.fm, met kanalen van verwante muziek, en ook iTunes en Amazon maken gebruik van een soort collectieve associatie om je op het spoor te brengen van iets dat je nog niet kent dat je toch zal bevallen. Maar vrij snel raak je daardoor op een platgetreden pad. De enige echte oplossing lijkt nog altijd het oude vertrouwde concept te zijn van “de kenner”.
Jools Holland is zo’n kristallisator van muzikale kwaliteit, over de grenzen van tijd en ruimte. Toch vond ik een tijd geleden dat hij (en zijn redactieteam) niet meer verder geraakten dan de waan van de dag. Als je als muziekgoeroe Brendan Flowers serveert, dan ben je ver heen. Het was dus met lage verwachtingen en alleen maar omdat ik te moe was om te gaan slapen dat ik naar aflevering 2 keek van Serie 37. Halfweg maakten de jongens van Everything Everything mij wakker: wacht eens even … wat zingen die daar allemaal? En hoeveel modulaties zijn hier al de revue gepasseerd?
https://www.youtube.com/watch?v=BnGoEYJ3pmg
Ik serveer jullie deze aan de jaren 80 schatplichtige single MY KZ UR BF, ofte My Keys Your Boyfriend. De rest van hun debuutplaat “Man Alive” valt vandaar te bekijken op hun youtube-kanaal. De overdaad aan tekst, die met een op het randje van storend falset op ons wordt losgelaten, is een constante. Melodisch, stilistisch en lyrisch tonen de heren echter een grote variatie, waardoor een geheel ontstaat dat ik nergens mee kan vergelijken. King Crimson meets ABC, als het moet, en dan nog alleen vandaag.
Net die constante factor bevalt me het meest: deze knapen hebben geen schrik om stevige brokken intellectualistische tekst in hun liedjes te proppen. Begrijp je het niet? Lees de bijsluiter! De lyrics zijn fijn gelaagd. Je weet niet onmiddellijk waar het over gaat, maar het is duidelijk dat zij dat prima weten. Je moet de sleutel maar zien te vinden en dan gaat er een schatkamer open aan vondsten en ideeën. Ze creëren opzettelijk vewarring door een zin te lanceren waarvan je je afvraagt of je dat goed gehoord hebt (“Who’s gonna sit on your face when I’m not there”) en als je de tweede keer luistert is hij veranderd (“Who’s gonna sit on the fence …), waarna je geruststelling weer overhoop wordt gehaald door de eerste versie opnieuw te lanceren. Kijk: dàn speel je met het medium. Maar ik heb nog werk voor de boeg: Man Alive is besteld!
Een week later figureerde Janelle Monae in de cirkel van Jools. Zijn sarcastische opmerkingen wezen er op dat de groep zich backstage wat pretentieus had opgesteld, maar in het geval van dit raspaardje mogen we alles vergeven. Prince is herboren als een vrouw. Het muzikale genie, de dansbaarheid en de gestalte zijn intact gebleven. Haar ArchAndroid staat met stip op de boodschappenlijst, tussen de Orval en de breiwol. Hier zie je Faster, uit de bewuste show van Jools:
Op twee weken tijd heb ik dus via Jools twee groepen leren kennen die aantonen dat er anno 2011 nog hyperintelligente muziek wordt gemaakt, temidden van een poel van onbenul. Het zal niet elke week koekenbak zijn, maar ik blijf de komende weken wel in de zetel kamperen tijdens het nachtelijke gekwetter van Jools en zijn invitées.
Als uitsmijter, de live performance van Everything Everything, vocaal net iets minder, maar muzikaal ongelooflijk strak (graag een vervanger voor dit woord).