In ons artikel over het voor-refrein of pre-chorus gaven we als voorbeeld het nummer Delay van Intergalactic Lovers. Wij zijn grote fan van deze Belgische band, die als een van de weinige niet meteen zijn Vlaamse klei verraadt door steenkolenengels te hanteren, het steunend stemgeluid van Tom Barman te imiteren of zeer origineel lo-fi-hip te zijn met melodica of xylofoon. In alles klinkt Intergalactic Lovers professioneel, zonder evenwel te vervallen in afgeproduceerde middelmaat. ’t Is gewoon een supergoeie band, die met de drummer en de zangeres twee sterren in huis heeft en met de gitarist en de bassist twee muzikanten die weten wat ze kunnen en – Rudy Smidts nog aan toe – vooral wat ze niet kunnen.
De kombak – Huiskamerconcert in Landegem
Na drie jaar inactiviteit vierde Stanza zijn terugkeer op een vertrouwd podium, met name in een Landegemse veranda, voor een publiek dat grotendeels bestond uit leden van TC eleveN. Een tennisclub die graag met woorden speelt, da’s een lucifer gemaakt in de hemel!
Het “voor-refrein” of pre-chorus
In onze artikelenreeks “Hoe schrijf ik een lied” blijkt het stuk over structuur het vaakst gelezen. In dat artikel leggen we uit dat een klassieke liedstructuur in de pop/rock er grosso modo als volgt uitziet: intro-strofe-refrein-strofe-refrein-brug-refrein-solo-refrein-outtro. Daar zijn natuurlijk heel wat variaties op mogelijk … Lees verder Het “voor-refrein” of pre-chorus
Joan Armatrading
In de jaren 80 was Joan Armatrading eventjes populair genoeg om tot me door te dringen, met “Rosie” (1980) en vooral “I’m lucky” (1981). Daarmee zat ze voor mij in de categorie van semi-one-hit-wonders die mijn wonderjaren opvrolijkten, zoals Janis Ian met haar “Run too fast, fligh too high” en Randy Crawford van “One day I’ll fly away”. Ik weet nog niet hoe het zit met die laatste twee dames, maar Joan Armatrading deed ik daarmee danig tekort.
Dionne Warwick
’t Moet niet altijd Dusty Springfield zijn. De tante van Whitney Houston kon er ook wat van, net als haar vaste leverancier Burt Bacharach. Volgens de overlevering heeft hij haar ontdekt: ze kon moeiteloos zijn ritme- en toonaardveranderingen aan.
Niet alles doorstaat de tand des tijds maar anderzijds heeft onze tijd zo rotte tanden dat ik met plezier de hagelwitte lach van Dionne Warwick in herinnering breng:
Morning has broken – Cat Stevens en vele anderen
Het overkomt me wel vaker: een klassieker toekennen aan één enkel genie. Vaak is het teamwerk, soms zelfs over de tijden heen. Vandaag kwam ik op de onuitputtelijke combinatie van Wikipedia en Youtube te weten dat Morning has broken van Cat Stevens niet alleen van Cat Stevens is. Bijlange niet. Lees verder Morning has broken – Cat Stevens en vele anderen
Het lied als kortverhaal
Wat me opvalt aan de teksten van hedendaagse liedjes is dat ze vrijwel allemaal vertrekken vanuit de eerste persoon. Zelfs de zogenaamde alternatieve muziek is enorm egocentrisch. De variant van de liedsmidkunst waarbij men observeert en portretteert, lijkt verloren gegaan terwijl de variant van de introspectie en uiting welig tiert.
’t Is weer voorbij die mooie zomer
Het heeft lang geduurd maar het begint nu toch stilaan te killen. De grasmachine en de barbecue mogen op stal. De kerstboomverbranding wordt misschien het eerste vuur dat we aansteken sinds vorige winter. Lees verder ’t Is weer voorbij die mooie zomer
Rudy’s blueskaffée
Een maand geleden gaf Radio Plasky de voorzet met een vertaling van “Smokey Joe’s café” van The Robins:
Het heeft een tijdje geduurd, onder meer omdat ik een nieuw opnameprogramma heb geïnstalleerd: Audacity. Ik heb wat gepeuterd aan de vertaling en ik vrees ook dat ik niet helemaal aan de Plasky’s sfeermatige verwachtingen zal voldoen, maar soit, hier is hij dan, de opname van “Rudy’s Blueskaffée”:
Kerstmis is de dag dat ze niet schieten
Zonder verder commentaar: