In de jaren 80 was Joan Armatrading eventjes populair genoeg om tot me door te dringen, met “Rosie” (1980) en vooral “I’m lucky” (1981). Daarmee zat ze voor mij in de categorie van semi-one-hit-wonders die mijn wonderjaren opvrolijkten, zoals Janis Ian met haar “Run too fast, fligh too high” en Randy Crawford van “One day I’ll fly away”. Ik weet nog niet hoe het zit met die laatste twee dames, maar Joan Armatrading deed ik daarmee danig tekort.
Dionne Warwick
’t Moet niet altijd Dusty Springfield zijn. De tante van Whitney Houston kon er ook wat van, net als haar vaste leverancier Burt Bacharach. Volgens de overlevering heeft hij haar ontdekt: ze kon moeiteloos zijn ritme- en toonaardveranderingen aan.
Niet alles doorstaat de tand des tijds maar anderzijds heeft onze tijd zo rotte tanden dat ik met plezier de hagelwitte lach van Dionne Warwick in herinnering breng:
Morning has broken – Cat Stevens en vele anderen
Het overkomt me wel vaker: een klassieker toekennen aan één enkel genie. Vaak is het teamwerk, soms zelfs over de tijden heen. Vandaag kwam ik op de onuitputtelijke combinatie van Wikipedia en Youtube te weten dat Morning has broken van Cat Stevens niet alleen van Cat Stevens is. Bijlange niet. Lees verder Morning has broken – Cat Stevens en vele anderen
Het lied als kortverhaal
Wat me opvalt aan de teksten van hedendaagse liedjes is dat ze vrijwel allemaal vertrekken vanuit de eerste persoon. Zelfs de zogenaamde alternatieve muziek is enorm egocentrisch. De variant van de liedsmidkunst waarbij men observeert en portretteert, lijkt verloren gegaan terwijl de variant van de introspectie en uiting welig tiert.
32 jaar geleden verscheen deze popsong, in wat toen nog het lichtere genre was van de New Wave popmuziek. Als je niet beter wist, zou je toch echt denken dat iemand hier een kortverhaal schrijft. En toch is het maar een liefdesliedje:
When he saw her getting of the bus, it seemed to wipe away the years. Her face was older, just a little rough, but her eyes were still so clear. He drank his coffee and he hurried out, across, before she walked away. Then he approached her, like a little child, too scared for what he had to say.
“Hello, Louise, Remember me? Now should we part or stay a while, as if we were still lovers?”
She took a moment just to recognize the man she’d known so well before and, as he started to apologise, lose any bitterness she bore. She gently put her finger on his lips to let him know she understood, and, with her suitcase standing on the floor, embraced him like a lover would.
He told Louise: “You look so good. It’s just, you see, you make me feel as if we were still lovers.”
It’s not always true that time heals all wounds. There are wounds that you don’t wanna heal. The memories of something really good, something truly real, that you never found again. And though they talked for just a little time. Before she said she had to go. He saw the meeting as a tiny signt that told him all he had to know.
And, so, Louise waved from the bus, and as she left she gave that smile, as if they were still lovers.
’t Is weer voorbij die mooie zomer
Het heeft lang geduurd maar het begint nu toch stilaan te killen. De grasmachine en de barbecue mogen op stal. De kerstboomverbranding wordt misschien het eerste vuur dat we aansteken sinds vorige winter. Lees verder ’t Is weer voorbij die mooie zomer
Rudy’s blueskaffée
Een maand geleden gaf Radio Plasky de voorzet met een vertaling van “Smokey Joe’s café” van The Robins:
Het heeft een tijdje geduurd, onder meer omdat ik een nieuw opnameprogramma heb geïnstalleerd: Audacity. Ik heb wat gepeuterd aan de vertaling en ik vrees ook dat ik niet helemaal aan de Plasky’s sfeermatige verwachtingen zal voldoen, maar soit, hier is hij dan, de opname van “Rudy’s Blueskaffée”:
Tekst
Ik zat in mijn vertrouwd milieu van Rudy’s Blueskaffée
At op ‘t gemak een croque monsieur in Rudy’s Blueskaffée
En plots kwam daar een knappe griet
Zoals je ze maar zelden ziet
Nee dikwijls zie je ze zo niet in Rudy’s Blueskaffée
Toen zij zich naast mij zette
Werd ik zo rood als rode biet
Haar been kwam heel dicht bij mijn knie in Rudy’s Blueskaffée
Ik voelde iets van euforie in Rudy’s Blueskaffée
Haar vormen rond, haar huid egaal
Mijn hart ging met me aan de haal
Toen sprak het hele dranklokaal van Rudy’s Blueskaffée
Daar moet je op mee letten
Dat is toevallig Rudy’s griet
Toen dook uit de keuken een kerel op
Een koksmes in zijn hand, een muts op zijn kop
Hij nam me bij de schouder en brulde kwaad
Maak maar dat jij die croque opeet en dan mijn zaak verlaat
Dat was meteen mijn laatste keer in Rudy’s Blueskaffée
En dus zie ik haar ook nooit meer in Rudy’s Blueskaffée
Ik eet voortaan mijn croque monsieur
Bij Theo, Thierry, Toine of Thieu
Ik ben mijn leven nog niet beu in Rudy’s Blueskaffée
Met flirten maakt hij korte metten
Die Rudy is echt kierewiet
Kerstmis is de dag dat ze niet schieten
Zonder verder commentaar:
De dixie dictie van Della
Onlangs hoorde ik Senne Guns zijn Goudvis op de radio. Jonge mensen die meevoelen met de eenzaamheid van oude vrouwtjes, het is altijd wat aanmatigend. Zo’n dertig jaar geleden deed Della Bosiers het hem voor:
Della Bosiers is een anomalie in het Vlaamse muzieklandschap. Ze sluit meer aan bij het orkestrale geluid van Ramses Shaffy en dat wekt geen verbazing: hij heeft haar ontdekt en bij onze Noorderburen geïntroduceerd. In 1976 maakte ze met haar latere partner Ben van der Linden “Met hart en ziel”, een plaat met een rijk palet aan stijlen: jazz, bossanova, chanson en, toe maar, kleinkunst. In “Toeternietoe” klinkt zelfs iets door van Kinderen voor Kinderen.
Het bekendst is ze misschien omwille van “Jefke”, haar ode aan Vlaanderen, het Vlaanderen van Stijn Streuvels, weg van het moderne Nederland, waar ze “Jefke” wel erg aandoenlijk zullen gevonden hebben. Ik heb echter niet zo’n affiniteit met het boerinnengeluk van samen te vrijen in het koren. Dan veel liever haar duet met Wim Decraene uit 1977. Mensen van 18 die weglopen van huis om ergens in een vuile stad te gaan hokken en te proberen niet te denken aan de warme donsdeken thuis.
Ik hou van die heldere stem, die bijna Hollandse dictie, die ambitieuze arrangementen. Della Bosiers reikte hoger dan Vlaanderen en heeft vooral naam gemaakt in Nederland. Ik had er graag meer van gehoord, in latere tijdsgewrichten.
Ik laat haar afsluiten met een portie Dixie Jazz, haar versie van de fanfare van honger en dorst, wat mij betreft muzikaal en tekstueel een stuk hoogstaander.
De zwarte laag
In 1985 bracht Sting zijn solo-plaat “The dream of the blue turtles” uit. Het was mijn eerste echte LP op vinyl. In de 3de Latijn-Wiskunde verordende onze leraar Engels, de bezielende Hugo Aeyels, dat wij een bespreking brachten van een lied dat ons nauw aan het hart lag. Ik zou putten uit mijn dierbare eerste aankoop. De lat lag hoog want een onzer had gekozen voor “Goodnight Saigon” van Billy Joel, een lyrisch hoogtepunt in de popmuziek, dat vernuftig was gearrangeerd met geluiden van een helikopter. Niet eenvoudig om nog te scoren nadat iemand zich al de Vietnam-oorlog had toegeëigend. Lees verder De zwarte laag
Midlife crisis
Wanneer men het ambacht der toondichterij aanvat in de eigen taal, doemen vanzelf enkele grote Nederlandse voorbeelden op: de ongekroonde koning van de kleinkunst Boudewijn de Groot, de meester-versificator Drs. P als het om rijmen en metrum gaat, Doe Maar wanneer men het pop-arrangement opzoekt, The Scene voor wie denkt dat rocken in het Nederlands een belegen zaak is, of Spinvis wanneer tekst en klanktapijt naadloos in mekaar overvloeien.
Een minder inspirerend voorbeeld, ondanks een volumineus oeuvre en een nadrukkelijke aanwezigheid in de mij allerminst vreemde jaren 80, is Robert Long. Lees verder Midlife crisis