In september vorig jaar stierf Wouter, mijn schoonbroer, aan een hartstilstand tijdens het sporten. Hij was vooral vader van vier kinderen, echtgenoot en good cop, maar voor mij persoonlijk was hij een gids in het schitterende berglandschap van de Drôme de Provence, waar ik een paar keer per jaar de wielertoerist uithing.
Met permissie van zijn vrouw volgt hier mijn ode aan Wouter. Ik hoop ook dat zijn kinderen er iets aan hebben. Hopen dat hij terugkomt, kunnen we niet.
2 gedachten over “In memoriam Wouter Moons”
Voor mij, iemand die Wouter niet kent, is dit een prachtige 'soothing song', met een lichtheid die de dingen van de dag verzacht. En met prachtige zinnen als '[Frankrijk,] je ging er zo vaak heen, misschien wou God het land voor hem alleen' en 'je kon iemand oprecht bewonderen, ik hoop dat An dat heeft gemerkt toen ze 45 werd'. Dankjewel. En als collega-muzikant : petje af.
Respect!