Soms vraag ik me af wat het best bewaarde geheim ter wereld is: het gestolen paneel van de rechtvaardige rechters, vlucht MH-370 of de debuutplaat van Glenn Claes. Eén van de hypothesen is dat Glenn Claes het paneel heeft geërfd en er in Azië mee is gaan leuren. Ik geef toe het is geen sterke hypothese en eigenlijk ook niet zo’n sterke grap. Je wordt immers niet vrolijk van het artistieke leven van Glenn Claes. Zijn droeve lot wordt gesymboliseerd door de toestand van zijn persoonlijke website:
In 2012, een celebrity-eeuwigheid geleden, won Glenn Claes de wedstrijd “The Voice van Vlaanderen“. Nadien bezwoer hij de uitzinnige menigte dat hij niet in de val zou trappen van al die winnaartjes en winnaresjes van andere wedstrijden. Geen huisgemaakte eenheidsworst op het toilet van Jan Leyers voor deze jongen. Een eigen stem met eigen teksten. Goed Glenn! Alleen jammer dat de houdbaarheid van het succes in liedjeswedstrijden niet veel verder reikt dan de duur van één liedje. En ze zijn al zo kort tegenwoordig.
We zijn inmiddels twee edities verder. In elke aflevering worden er tranen gestort over gemiste carrières en nog veel meer tranen om de hernieuwde hoop op onsterfelijkheid, want opgevist door zitpenningcoach X. Ze mogen door naar de kwartfinale met veertig andere bakvissen van 7 tot 77 voor wie muziek het belangrijkste is in hun leven en die ervan dromen een publiek te kunnen ontroeren met hun eigen muziek. Intussen spijzen ze de kas van VTM en mobiele netwerkoperatoren met andermans muziek. Hun loon is ijdele verwachting.
Wie kent nog Pauline, de vorige winnares en opvolgster van Glenn Claes, behalve haar familie en een manaazjer die om de week aan haar herinnerd wordt doordat ze hem belt met de vraag of hij nog nieuwe optredens heeft kunnen versieren. Straks valt de jaarlijkse rekening voor de domeinnaam in de bus. Hij twijfelt.
Glenn Claes heeft op 6 augustus 2012 ontslag genomen als loodgieter. Iedereen kent het beroep van loodgieter. Het is het stereotype van veel vraag en weinig aanbod. Een loodgieter schept goud. Die moderne alchemie heeft Glenn Claes wetens en willens opgeofferd aan een loopbaan die hij zeer weloverwogen inleidde met twee jaar werken aan een plaat. Ik heb destijds vier dagen gewerkt aan een plaat. Vier fantastische dagen maar bij later terugblikken ook vier zeer dure dagen. De voornaamste impact van die vier dagen is een doos met cd’tjes die nooit hun weg naar een afnemer hebben gevonden. Ik deel ze zelfs niet meer gratis uit want ik speel die liedjes niet meer. Mijn would-be manaazjer verkoopt intussen wijn. Maar ik dwaal af.
Ik heb niets tegen Glenn Claes. Integendeel, hij is mijn moderne held, mijn Don Quichote in een land van vergankelijke mp3’tjes. Ik denk aan Glenn Claes elke keer als ik Laura en Seppe en Tom en Dunja zie kwelen op een onmenselijk hoog niveau. Hun preselecties zijn het toppunt van hun roem. Met elke liveshow glijden ze dichterbij de afgrond van vergetelheid. Ze spelen een hoofdrol in hun eigen leven en een bijrol in de Grote Illusie, waar Vlaanderen en de hele wereld zich aan vergaapt. Als de echo van hun glansprestatie nog nagalmt, klinkt in ieders oorschelp alweer een nieuwe kleuter met de grain van Billie Holiday.
Stiekem hoop ik dat ik op een dag de krant open sla en lees hoe Peter Vantyghem vijf sterren geeft aan de debuutplaat van Glenn Claes. Hij komt binnen op 1 in de ultratop 50. Op elke steiger klinkt zijn lied, en in de fabrieken wordt het gezongen door een mooi meisjeskoor, tussen het geratel van machines door … maar helaas, alle venters hebben tegenwoordig hun eigen aria.