Buurman en Yevgueni

Ik had mij nochtans voorgenomen om de aandacht van Stanza alleen maar te schenken aan hetzij grote en onbereikbare inspiratiebronnen hetzij groepen die ook in het vagevuur van de schamele aandacht zitten, en dus niet aan de nederlandstalige muziek die de ether al heeft bereikt. Maar woensdag mocht ik met het personeel van de Stad Gent mee genieten van een dubbeloptreden van Buurman en Yevgueni in de Vooruit. Een kort verslag van die glimp op de voorhoede mag toch niet ontbreken.

Buurman zit aan het begin van een cyclus, Yevgueni aan het einde. Klaas Delrue alludeerde op dat contrast, maar ook zonder de voorzet was het goed te merken. Buurman begint nu pas terug op te treden na een lang verblijf in de studio en stelde zijn tweedeling voor: “Mount Everest”. Yevgueni kruipt na een lange concertreeks eerstdaags in de studio, voor wat al hun vierde volledige album zal zijn, na “Kannibaal”, “Aan de Arbeid” en “We zijn hier nu toch”. Maar er is méér dan die oppervlakkige tegenstelling tussen groepen in een ander stadium van de gebruikelijke cyclus, die duidelijk merkbaar was aan het verschil in speelplezier (fris is beter) en solide performance (ervaring weegt door).  Het kwam me namelijk voor dat Yevgueni voor een belangrijke beslissing staat: Klaas Delrue lijkt de groep te zijn ontstegen als liedjesmaker en vooral performer. Ze kunnen hem niet meer volgen.

Ook dat is heel anders bij Buurman, waar frontman Geert Verdickt alle zeilen moet bijzetten om het keur van muzikanten dat hem omringt te voorzien van uitdagend songmateriaal, en in zijn performance flirt met de pathos om de aandacht op hem gevestigd te houden, omdat die anders zou gaan naar de natuurlijke flair van de gitarist, het bevreemdende personage van de blinde pianist, de geweldige drummer, of de veelzijdige trompettist en bassist.

Als zanger en liedjesschrijver ben ik een fan van Yevgueni en niet zo van Buurman. “Als ze lacht”, “Nieuwe meisjes”, “Man zijn”, “Robbie 2”  en “Morgen komt ze thuis”: elk van die nummers had ik willen kunnen schrijven. Tekstuele parels en goed gemikt op een modern en voor de helft vrouwelijk publiek. Sjiek. Op geen enkel spinsel van Verdickt ben ik jaloers. Maar zijn muzikanten, da’s andere koek. En ik kan me dan ook vorostellen dat de meer instrumentaal gerichte luisteraars hun gading vinden bij Buurman.

Yevgueni heeft goede muzikanten, zonder meer. Na talloze optredens zijn ze door en door gerodeerd. Hun songs klinken zelfs beter live dan op plaat: “Pannekoeken” en “Nieuwe Meisjes” konden me dit keer wel overtuigen. Delrue is een podiumbeest geworden, die (dat?) speelt met de massa en flirt met de voorste meisjes. Hij heeft een schitterende balans gevonden tussen de breekbare weemoed en aanlokkelijke arrogantie. Daarom heb ik het gevoel dat hij helemaal zou kunnen doorbreken naar de regionen van Raymond en Bart Peeters, als hij eerst de vreselijke moord pleegt op zijn vrienden en muzikanten. Op dit niveau kunnen ze samen moeiteloos blijven acteren. Maar je voélt dat er zoveel meer zit in Klaas. Enfin, ik voel dat toch.

Buurman blijft een beetje een raadsel voor mij. Hoe kan een frontman met een wat melige uitstraling, met middelmatige melodieën en dito teksten zo’n fantastische muzikanten rond zich verzamelen? Het resultaat is dik ok, laat daar geen twijfel over bestaan. Ze hebben een mooie plaat gemaakt, die zijn voet kan zetten naast De Mens en co. Hun optreden zat al goed strak en Verdickt haalt het beste uit zijn mogelijkheden, gegroeid als performer. Maar het blijft steken op het verdienstelijke vakmanschap en hier heb ik het gevoel dat het de muzikanten zijn die temporiseren. Het moet zijn dat ik ‘s mans aandeel onderschat. Of hij ligt me gewoon niet zo, dat kan ook.

Soit. Het was een mooie avond, vol nederlandstalige muziek, wat ik altijd zal bejubelen boven de amechtige pretentie van de Jasper Erkens en Selah Sues van deze wereld, maar in deel 1 heb ik me verbaasd over schitterende muzikanten en in deel 2 heb ik genoten van een rasartiest.