De ochtend was beenderlijmgrijs,
op de duizend-en-tiende dag van de totempaal der mensen.
De man onderaan lachte.
Hij was net klaar met zijn ontbijt en lachte.
Het had al meer dan twee uur niet geregend of gebeerd.
De man aan de top was uitgehongerd.
De paal was een afstotelijk ding
Met al die ogen en oren
En zwaaiende handen – voor het evenwicht.
Een helikopter kon onmogelijk dichtbij komen
Dus iedereen had samen honger.
De man aan de top had het al lang opgegeven
En het lef niet om naar beneden te klimmen.
‘s Nachts praatte de paal in zichzelf en wat er uit kwam was niet al te best.
Het was duidelijk dat de paal zichzelf niet graag zag: hij wilde lopen!
Het was zomer en het was warm
En het evenwicht liet niet toe dat men zich tot op het ondergoed zou uitkleden.
Het was een geïntegreerde paal, hij nam een roodbruine kleur aan.
Gymnastiek op de paal was isometrisch,
Een soort kniebuiging en vervolgens het evenwicht bewaren
Dan moesten die van boven samen een koprol maken,
en met de oren flapperen, de handen in balans
Er was een gorgelend en googelend geluid
Op een tiende van de paalhoogte
Daar kwam een kind
met een pop van het Vrijheidsbeeld.
Captain Beefheart, vertaald door Dieter
