We lezen voor uit het grote boek voor kinderen en volwassenen “Wikipedia”:
“Haim is een Rockband uit de V.S. (Los Angeles), gevormd door de zussen Haim in 2010. Hun eerste album zal uitkomen in september 2013 en zal onder meer de singles Forever en Don’t Save Me bevatten, waarmee ze wereldwijd zijn doorgebroken.”
Wat valt op in deze zin? Inderdaad: de chronologie zit fout. Ze zijn wereldwijd doorgebroken met liedjes die nog op CD moeten verschijnen? Ah, het zullen CD-singles zijn! Neen, ook niet?!
De release-geschiedenis van Haim speelt zich vrijwel uitsluitend af op Internet. In februari 2012 plaatsten ze drie liedjes op hun website, vrij te downloaden. Dat leverde hen een plaats op in het “South by South West”-festival, het Amerikaanse Pukkelpop. Dat dit festival in maart plaatsvindt, toont aan dat de organisatoren hen al langer volgden. De zussen waren creatief sinds 2006 en hadden tussen 2010 en 2012 van nabij kennis gemaakt met Julian Casablancas en Cee-Lo Green. Ze waren dus al “part of the scene”. Daarna ging het snel. De drie songs verschenen op 10”vinyl, een productietechniek die terug in zwang is bij de platenfirma’s, nu digitaal gelijk staat met gratis. Remixes door hippe producers als Dan Lissvik en Duke Dumont mochten niet ontbreken. De dames waren support act voor Mumford & Sons, verschenen op Glastonbury – het Engelse Werchter – en straks staan ze op Pukkelpop, het echte, van Chokri de salonsocialist. In november 2012 kwam een tweede EP uit met vijf nummers, live opgenomen op het iTunesfestival in Londen en enkel verkrijgbaar uiteraard via iTunes, waarbij “EP” ook maar een oude term is voor een nieuw verschijnsel.
Wat willen we hiermee bewijzen? Dat we fans aan het worden zijn van Haim? Misschien. Deze anecdote heeft me vooral overtuigd van het feit dat de CD vervallen is tot een accessoire, dat een carrière hoegenaamd niet meer stuwt, hooguit tijdelijk kristalliseert. In de kortstondige popgeschiedenis, begonnen tussen Elvis en de Beatles en beëindigd door het profetische statement van Faithless “God is a DJ”, was de CD het verkoopsinstrument bij uitstek en de katalysator van alle marketing. Aan een release ging een lange periode van verwachting vooraf, op de dag zelf schoof men rijen dik aan bij de platenboer en wekenlang nadien gonsde het recensies en wederwoord. Onlangs deed Botox Bowie nog eens een poging die tijden te doen herleven. Twee dagen lang stond de pers bol van de lof over hoe hij dat toch stil gehouden had, Ziggy die maandenlang in de studio had gezeten! Nadien wenste iedereen dat het stil was gebleven, want “The Stars go out tonight” bleek niet om aan te horen.
Tegenwoordig maken DJ’s, R&B-kamerplanten of eenrichtingsproducten de dienst uit en de kruimels die nog overblijven voor rockartiesten worden uitgedeeld op de podia, niet meer in de Bilbo, de Music Mania of de Free Record Shop (hoe omineus dat nomen!). Meer nog, een CD is niet eens meer een promotie-instrument van betekenis. Het Internet is dat, in zijn waanvormen van de dag, van vi.be over youtube tot bandcamp, met alle pijn van het gratis zijn die erbij hoort.
Vijf jaar geleden voelde ik dat al maar ik liet me toen paaien en naaien om een CD te maken. Van de productie heb ik geen spijt, al ben ik niet zo blij met sommige toen gemaakte artistieke keuzes en dat verwens ik vooral mezelf. Ik heb gelukkig maar vier afgewerkte nummers bekostigd en geen 10, zoals oude rockers mij bezwoeren. Maar de reproductie, die idiote druk op 400 exemplaren, die mij ook al als een gebrek aan ambitie werden aangewreven en nu liggen te beschimmelen in mijn kelder, waarmee ik volens en sapiens de sporen drukte van Ronny King zaliger …
Hierbij waarschuw ik dus ook geestes- en lotgenoten. Laat je niet wijsmaken door zogezegde ervaren rotten dat een CD je zal katapulteren naar het volgende level. Radio 1 of 2 zal misschien nog wel afnemer spelen van je immense investering om je liedjes radiowaardig te maken. Maar dan wordt het stil. En denk niet dat een CD een conditio sine qua non zou zijn om op de radio gedraaid te worden of op grote festivals te prijken. Het volstaat te kijken naar Haim – en het is nog prettig ook.
https://www.youtube.com/watch?v=CnN8uapamww