Na Haim is Parquet Courts de volgende ster aan mijn firmament van leuke nieuwe groepen. In een interview van “Interview Magazine” met de band lezen we dit:
“A lot of the songs on Light Up Gold, or any Parquet Courts song, really, tend to start with the lyrics and the melody. Everything else tends to serve those. I don’t know if that’s a New York thing or an American thing. It’s just a recipe for making good punk music, really.”
Ook het gerenommeerde Pitchfork stuurde een vragensteller naar de Texaanse inwijkelingen in New York. Zanger Andrew Savage – geen slechte naam voor een punker – gaat nog wat dieper in op de tekst als oorsprong:
“In rock – guitar-driven music, indie, whatever – I don’t think the role of lyrics is as important as it was in previous eras. I don’t necessarily think that’s a bad thing – a lot of the people who do focus on lyric writing are just kind of trying to prove that they’re smart, and that was probably a goal of mine at one point. But I don’t like that whole posture about lyric writing. To me, it’s just important that things feel fresh, natural, and immediate – it can sound stupid and simple and just about as rudimentary as it can, as long as it’s fresh.”
‘t Is weer eens een andere term om de kwaliteit van een tekst te beschrijven, maar ik hou er wel van: “fris”. Het klinkt fris – je wil toch wel dat ze zoiets zeggen over je teksten. Ik herken me zelf zeer sterk in het flirten met de valkuil van té slimme teksten. Het is niet alleen een kwestie van al te intellectueel, uitleggerig of woordenkramerig te zijn, maar ook van het teveel te willen doen kloppen. Ik hou van verhalen die steek houden, vooral in Scandinavische misdaadseries waar ergerlijk veel vragen onbeantwoord blijven en het gezond verstand zelden zegeviert. Ik krijg maagpijn van songwriters die “zelf niet weten waarover hun tekst gaat”. Die drang naar consistentie komt echter niet altijd van pas als een liedjestekst fris moet klinken. Als daarbij ook nog eens een nonkel over je schouder meekijkt die je berispt als het eindrijm niet perfect is en vier neven Plasky die het metrumstokje hoog houden, dan kan de boel wel eens erg belegen worden.
Maar dat is overkomelijk: men schoppe al die schoolmeesters buiten en luistere intussen naar de eigen tekst. Klinkt het fris of niet? Een goeie test is of het na vijftig keer nog altijd prettig is om een lied te zingen. “Twee meisjes op het strand. Ze lezen modebladen”, “Jeroen Brouwers schrijft een boe-k, en hij doe-t da-at goe-d” of “Ons vader was altijd op reis, ik en mijn broer zaten thuis, dat vonden wij nie wijs”: ziedaar frisse teksten op leuke melodieën, die de tand des tijds toch zeker een decennium doorstaan.
Savage wijst er verder nog op dat een tekst zelfs idioot of banaal mag zijn, als ie maar klinkt. Aan dit uiteinde van het lyrisch spectrum zit “la-la-la”, maar ook “Ik hou van u” komt weg met een huizenhoog cliché, door de sfeer waarmee Meuris, grootvorst in lyriek, het brengt.
“Fris, natuurlijk en direct”, we gaan de boel eens bekijken vanuit die invalshoek.
https://www.youtube.com/watch?v=2rEwOhbSbeI