Earl Okin – anti-held tegen wil en dank

Gisteravond was Stanza aanwezig bij een rolmodel voor onze huiskamerconcerten. Earl Okin, gitarist, pianist, componist en grappenmaker trad zomaar op in café Trefpunt. Wij verwachtten drommen toeschouwers en hadden een uur op voorhand postgevat. Zo konden we kennis maken met het vaste publiek van het Trefpunt: twee ongewassen jongens die ons een sigaret vroegen “want wij zijn gestopt”, een dame op leeftijd die zich naast een onzer wrong en nadien met haar handen in zijn haar zat, en de ex-vriend van mijn tante, die mij even goed herkende als bij elk vorig treffen: “Ha, Jan!”

De Earl begon eraan met een van de vele liedjes in zijn genre van “musical genius & sex symbol”. Het publiek was echter moeilijk te animeren, door een gebrek aan kennis van de Engelse taal, de bekende Vlaamse gulle lach om subtiele grapjes en een algemene teneur van “w’ent al gezien” die Gent een harder bastion maakt om te slopen dan New York.

Lag het nu daaraan of aan het feit dat Earl Okin zelf schoon genoeg heeft van grappenmakerij in de muziek, het gros van wat volgde had niet eens meer de intentie ons te doen lachen, wél om te laten zien welk muzikaal talent hier aan ‘s werelds glorie is verloren gegaan. Het druppelde eigen bossanova-composities en regende jazz-standards, allemaal heel behoorlijk gespeeld, veel beter alvast dan ondergetekende ooit zal gitaarspelen, laat staan piano, maar dit moet ik het strenge Gent nageven: jaarlijks studeren aan onze academies tientallen muzikanten af die de American Songbook beter onder de knie hebben en die je aan het werk kan horen op vrije podia doorheen de stad of aan het station (not a Steinway).

Na de pauze werden we verder gegijzeld in Dixieland en Rio de Janeiro. Echt spijt hadden we niet dat we naar een intiem jazz-concert zaten te luisteren. Het volk stond uiteindelijk niet tot in de nok, integendeel, het sloop tijdens de pauze naar buiten, dus het was er knus, de drank beviel ons en Earl Okin is écht geen slechte muzikant. Toch was het bevreemdend om vast te stellen dat de man op 66-jarige leeftijd nog wil afrekenen met een imago. Dat bevestigde hij in een fangesprek na afloop: hij is het grappen moe en wil erkenning als pure muzikant. En wisten we overigens dat hij ooit nog een single had uitgebracht op het label van The Beatles?

https://www.youtube.com/watch?v=XH6AqNfI6-A

Toch bedankt, Earl Okin, voor je optreden, voor je trompetsolo en je “all together now”, die stiekem in mijn huiskameroptredens geslopen zijn en om na vijf decennia te blijven timmeren aan een weg die nergens heen leidt, tragisch en bemoedigend.

We eindigen met hoe het begon: Stanza en vrienden vallen voor “My room”.