In 2007 verscheen Sara Bareilles even aan het firmament van de pop, in de verste uitloper van de tijd waarin een hitparade nog klassiek opgebouwde songs bevatte. Na haar “Love song” hoorden we niets meer van haar. Dat is wel erg ironisch en dat snap ik nu pas.
Ik vond dit namelijk altijd een erg goed nummer en dan vooral de tekst van het refrein: haar vriendje vraagt om een liefdeslied voor hem te schrijven maar dat gaat nu eenmaal niet op bestelling. Maar zo blijkt het helemaal niet gegaan te zijn! De zangeres zat al een tijdje in conflict met haar platenfirma omdat ze maar geen hits schreef. Hoe ze überhaupt aan een platenfirma geraakt was, dat weet ik niet – meestal gaat het toch andersom.
In elk geval ging ze eens kwaad achter de schrijftafel zitten en schreef aan haar producer “I’m not gonna write you a love song, ’cause you asked for it, ’cause you need one”. De producer vond het mieters en hop, daar klom de ster van Sara. Nog maar eens een meta-lied dus over de liedjesschrijverij – geen wonder dat ik er gek op ben, al vond ik mijn eerdere interpretatie eigenlijk mooier, nobeler en ook geloofwaardiger, want wat voor een wandelgangenverhaal is dat nu eigenlijk?
Structuur
- Intro
- Strofe 1 (kalm)
- Strofe 2 (vol)
- pre-refrein
- refrein
- post-refrein
- Intermezzo als intro
- Strofe 3
- Strofe 4
- pre-refrein
- refrein
- brug
- refrein (kalm)
- refrein (vol)
- post-refrein
- Outtro
Net als “All about chemistry” is dit lied enorm vol geproduceerd: de loudness is maximaal en in het arrangement komt er een 48-sporenrecorder aan te pas. Tweede stem, extra gitaartjes, synthesizer, bas en drums stevig in de breedte … Dat moest wel in de “zeroes”, het tijdperk dat het aandachtsdeficit inluidde. Nog een gemeenschappelijk punt: de piano-intro. Blijkbaar hou ik daar nogal van, terwijl ik het instrument zelf niet bespeel. Piano-akkoorden hebben iets vrolijks en per slot van rekening is het een slaginstrument.
Het akkoordenschema is hier wel wat rijker maar de grote kracht zit toch in de opbouw van het refrein: met een pre-chorus dat stuwt naar de eigenlijke protestkreet en een uitgeleide om terug te keren naar de strofes (die wel wat krachtiger gezongen worden) is dat refrein erg rijk uitgevoerd.
Verder heeft la Bareilles een glashelder stemgeluid waarmee ze krachtig kan uithalen. De woorden zitten allemaal mooi op hun plaats met die aaaa-klank in write, op het hoogtepunt van het refrein en de vele i-klanken die het ritme van de piano ondersteunen – of hoor ik er nu teveel in?
In de oorspronkelijke interpretatie deed het me enigszins denken aan You’re So Vain van Carly Simon. Geweldige tekst is dat: je bent zo ijdel, je denkt waarschijnlijk dat lied over jou gaat. Naar het schijnt heeft Warren Beatty haar nog bedankt voor de eer.
