Dit weekend waagde de helft van Stanza zich aan het musical-genre. Dat moet niet al te letterlijk genomen worden: het ging gewoon om het bekijken ervan. En kijken was wel de hoofdmoot want Spamalot, de nederlandstalige versie van Eric Idle’s, euh, Spamalot, sprak vooral mijn oog aan. Dat kwam niet omdat er vals gezongen werd, maar vooral omdat het een wervelend en absurd schouwspel was en waarvan ik, om mij verder van het musical-genre te behoeden, vermoed dat andere musicals er graag toch wat verder vanaf blijven.
Spamalot is een musical-bewerking van de Monty Python-film “Monty Python and the Quest for the Holy Grail”. Bondig samengevat gaat het verhaal over Koning Arthur die met zijn gezel Patsy op zoek gaat naar, u raadt het nooit, de heilige graal. Hij wordt daarbij geholpen door een roedel ridders waarvan de een al heldhaftiger, slimmer of meer ‘gay’ is dan de andere. In de musical versie is ook een belangrijke rol weggelegd voor The Lady of de Lake -a watery tart, distributing swords- fantastisch vertolkt door Ann Van den Broeck.
Vooraf had ik wel wat schrik voor een ontgoocheling. Als Monty Python-adept ben je vergroeid met de spitse en absurde humor die vaak alleen in het Engels overeind blijft, getuige de vaak povere ondertitels bij de Python films. Maar Stany Crets, die de regie én de vertaling voor zijn rekening nam, heeft hier schitterend werk afgeleverd. De moppen, zelfs al heb je ze in de film al ettelijke malen gehoord en ken je ze in het Engels uit het hoofd, blijven overeind in het Nederlands, of eerder Vlaams.
Zoals gezegd was het vooral een feest voor het oog. De decors kaderen het sprookjesachtige verhaal mooi in, maar daarmee eindigt elke link met het originele filmdecor, want amper 5 minuten na de intro door de geschiedenisleraar met dienst, dartelt een jolige bende finse fishslappers over het podium. Een eerste link naar Monty Python’s andere werk uit het Flying Circus: de Fishslapping dance en het nummer ‘Finland’.
De toon is meteen gezet, letterlijk want de partituur van Idle en John Duprez is fantastisch: in plaats van gewoon een musicalversie te maken van de film, maken ze tegelijk een parodie op het volledige musical-genre: de traditionele musicalballad, waarbij de ironische tekst het genre op de korrel neemt, de herkenbare coversong (Country Roads-thema), allemaal op een lichtverteerbare toon, zonder plat te zijn.
In deel twee gaan alle remmen los: het verhaal volgen is al lang niet meer mogelijk en het doet er ook niet meer toe. Lancelot doet zijn outing, dat ontaardt in een disco-feestje, waar Jimmy B nog een puntje kan aan zuigen, Arthur beklaagt zich dat hij alleen is in zijn strijd, The Lady of the Lake vraagt zich af waarom zij als musical-diva zo lang in de coulissen moet blijven en kan er naar hartelust meegefloten worden met “Always look on the bright side of life” (een Monty Python nummer dat origineel uit The Life of Brian stamt).
En er wordt ons geleerd dat een musical niet aanslaat zonder dat er bekende tv-figuren in meespelen, waarop Jan Van Looveren -for musical’s sake- nog eens in de huid van ‘De Joeri’ komt opdraven: hilarisch.
Het zat allemaal goed, in deze atypische musical: de zang was fantastisch en niet alleen die van Ann Van den Broeck. Jonas Van Geel heeft een glansrol als Robin en Walter Baele zet een schitterende Gentse Lancelot neer en Koen Van Impe ís Koning Arthur.
Was alles dan zo goed? Ja, maar een paar keer waagt de vertaling, lees Stany Crets, zich buiten het originele script met links naar de Belgische politiek en crowd pleasers à la ‘da miendje nie’ (waarschijnlijk een recente vondst) en dat was voor mij niet nodig: het origineel en de vertaling hadden voldoende stof om het boeiend en grappig te houden.
En verder geen kwaad woord: ik heb mij kostelijk geamuseerd.
Wie het wil zien kan op 6 en 7 juli nog terecht in de Stadsschouwburg in Antwerpen.
Wie niet gaat kijken kan zich troosten met dit (amateur)filmpje van de Broadway versie.
https://www.youtube.com/watch?v=HF3Zvq9x3-k
Te paard!