Lever altijd iets op

Er is op Internet geen gebrek  aan sites die je vertellen hoe je erin slaagt te doen wat je graag doet. Dat thema is ook de onderliggende toon van Paul Grahams essays, die nochtans vertrokken is vanuit een missie om jonge software-ontwikkelaars te overtuigen zo snel mogelijk een eigen bedrijf op te richten. Zoals dat gaat met internetgoeroes, is ook Graham uit zijn oevers getreden en hebben zijn essays dikwijls de ambitie van een levensles.

Nu goed, de man is wel van enkele markten thuis, en vooral is hij een begenadigd essayist, dus stoort het mij niet en neem ik graag lessen van deze geslaagde zakenman-kunstenaar. Eén van zijn beste lessen is: “always produce“, de kernzin die ik heb onthouden van ‘s mans poging om de mensheid te leren “How to do what you love“.

Een week of twee geleden mocht ik zelf ervaren wat “always produce” kan opleveren. Een vooraanstaande professionele componist, Brian Clifton, contacteerde mij naar aanleiding van het artikel “Voetbalgezangen en generieken” dat ik schreef voor de voetbalblog cornervlag.be. Die blog heb ik opgericht met mijn neef Oswin en met Steven, Stanza-bassist en vriend, nadat we in de zomer van 2011 een pauze namen in onze Stanzactiviteiten.

Ik ben over voetbal beginnen schrijven omdat ik dat sowieso al deed, voor mijn eigen plezier. Ik schrijf graag en ik hou van voetbal. Dat het een weinig verheffende activiteit is, kan me eigenlijk weinig schelen. Dat een toondichter lichtjes verdacht wordt als hij zich tot voetbaljournalist ontpopt, ook niet. Wat had ik te verliezen? In elk geval geen reputatie als gevierde muzikant.

In april eindigde de reguliere competitie, en zowel het niveau van de play-offs als mijn natuurlijke neiging to snelle verzadiging deed de productie van teksten over de populaire balsport stokken. Belangrijker nog was dat de muziekmicrobe weer stevig begon te bijten en dat ik door ervaring en schande heb geleerd dat er geen ruimte is voor twee creatieve overloopvaten. Dacht ik. Net toen ik besloot de cornervlag te strijken, kreeg ik dus dat opwekkende bericht van Brian Clifton. Er kwam een voorspoedige correspondentie van en zelfs een bescheiden vorm van betrokkenheid.

Ziedaar! Anderhalf jaar van intense publicatie-ijver van muziekbestanden en bevlogen teksten over de toondichterij hebben me geen noemenswaardige contacten opgeleverd. Op één of andere manier kon de muziek van Stanza nooit een groot publiek of een eenzame professional overtuigen. De schrijfsels schemerden wel door in kleine kring – waarvoor innige dank – en zagen occasioneel het volle daglicht wanneer ze een brug sloegen naar andere artiesten of een belletje deden rinkelen bij een verwante website. Het hoofdartikel op cornervlag over voetbalgezangen en generieken bereikte stoemelings wèl de professionele overkant.

Je kan achteraf analyseren tot je er dood bij valt en het toeval zal hier wel de grootste rol hebben gespeeld, maar feit is dat ik het bewuste artikel met overgave heb geschreven. Die overgave straalt af op de kwaliteit, waardoor het onderwerp van het artikel zich aangesproken voelt. Hoe het nu verder gaat, dat zien we wel. Eén zwaluw maakt de lente niet en wie het vel van de beer verkoopt voor een ander, sloopt de porseleinkast, zoals Lambik al wist.

Paul Graham zegt: als je nog volop aan de weg aan het timmeren bent, en je kan door omstandigheden niet de volle 100% van je tijd en energie besteden aan je grote passie, zorg er dan voor dat je “altijd oplevert“. Doe je dagtaak met overgave. Produceer het voorwerp van je passie in de avonduren. Blijf niet bij de pakken zitten omdat het niet lukt. Als je niet oplevert, noch in je noodzakelijke beroep, noch in je passie, dan zal je nooit weten of de job je nu eigenlijk écht niet ligt en of je passie écht je roeping is. Dat is de voornaamste reden om altijd op te leveren: het stelt je keuze, je mogelijkheden en je beperkingen scherp. De andere reden is dat je je kansen verhoogt om op een of andere manier opgemerkt te worden, zoals mij nu te beurt is gevallen en waarvan ik enkele dagen heb genoten.

Toch heb ik uit dit concrete geval ook nog iets anders geleerd. De componist in kwestie was zeer op zijn hoede om een onafgewerkt product voortijdig op het Internet te gooien, omdat zoiets een carrière kan breken. Ook rondom mij, bij professionele vrienden als Wim Van Caelenbergh of Sonny Vande Putte, merk ik een sterke behoedzaamheid om halfbakken materiaal de wijde wereld in te sturen. Het motto is hier “You never get a second chance to make a first impression” of “Anything you say will be used against you”. Ga daar maar eens aan staan met je “Always produce”.

Het lijkt er dus op dat de gulden middenweg besloten ligt in “blijf produceren maar publiceer niet te snel“. Dat is niet zo gemakkelijk voor feedbackverslaafden zoals ikzelf. Mijn “Kijk mama zonder handen”-gehalte is aanzienlijk, ook nu mijn kindertijd een verre herinnering is. Met mijn teksten is het risico beperkt, omdat ik de afwerking daar helemaal in eigen handen heb en ik mezelf enig métier mag toedichten. Met de muziek is het anders gesteld en blijft het een dubbeltje op zijn kant of onafgewerkte liedjes andere muzikanten zullen werven om aan te sluiten bij Stanza, dan wel afschrikken wegens de amateuristische klank van het onafgewerkt product.

En nu weer aan de slag!