Drinkliederen

Zoals vermeld in de Hooghuis Blues, werkt Stanza aan een modern drinklied. Een meezinger zal het misschien niet worden, maar we vonden dat de oude praktijk van het gezamenlijk lallen toe was aan een actualisatie en vooral wat intellectuele opwaardering. En wie intellectuele opwaardering zegt, temidden van om zich heen grijpend populisme, zegt Stanza! Om de spanning op te drijven, gaan we vandaag dieper in op het wezen van het drinklied, in de prachtige taal die wij kennen, zij het steeds slechter, als het Nederlands.

Bots

Het drinklied der drinkliederen is geschreven in 1976, door Hans Sanders van de folkrockgroep Bots. Iedereen kent het: het is gaan behoren tot de kanon van meezingers. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de melodie, die wel erg traditioneel aandoet. Dat is geen wonder: het is een Bretoens volkslied, dat je hier kan horen in een versie van Alan Stivell.

“Wat zullen we drinken zeven dagen lang
Wat zullen we drinken wat een dorst
Er is genoeg voor iedereen
Dus drinken we samen
Sla het vat maar aan
Ja, drinken we samen, niet alleen

Dan zullen we werken zeven dagen lang
Dan zullen we werken voor elkaar
Dan is er werk voor iedereen
Dus werken we samen 7 dagen lang
Ja, werken we samen, niet alleen

Eerst moeten we vechten
niemand weet hoelang
eerst moeten we vechten voor ons belang
Voor het geluk van iedereen
dus vechten we samen
samen staan we sterk
Ja, vechten we samen, niet alleen”

Katastroof

Is “Zeven dagen lang” nog een kameraadschappelijke maar beleefde oproep tot gezelligheid en samenhorigheid, dan trekt Katastroof met “Zuipe zuipe” de lijn door naar waar het bij stoere venten om draait: zoveel mogelijk drank naar binnen sluizen. In de donkere jaren 80 waarin Katastroof zijn hoogdagen vierde, was er geen werk en vechten was al lang uit den boze, dus was het enkel nog met sloten bier dat de man zijn mannelijkheid kon demonstreren. Intussen heeft het feminisme zelfs dat afgepakt: binge drinking heeft een vrouwelijke bijklank.

Katastroof is nooit echt weggeraakt uit de onderbuik van muziekland, iets wat je jezelf moeilijk maakt met een radicaal marginaal zuiplied, maar het is een onderschatte groep. Tekstueel, melodisch en instrumentaal hebben ze meer te bieden dan de carnavalsversies of house-bewerkingen van hun onderbroekenlol. Véél meer. Zelfs de melodie en de tekst van het refrein van hun zuiplied vind ik van een tijdloze kwaliteit.

“Zuipe, zuipe, da’ kan’ik goe.
Dat kanne’k ikke blindelings, me’ mijn ogen toe. hey!
Zuipe, zuipe, tege’ mijn haar omhoog.
Mijne mond is nog niet leeg, of mijn keel is weeral droog.”

Bram Vermeulen

In een beschaafde samenleving, die een harde strijd voert tegen verkeersslachtoffers (terecht) en bij uitbreiding tegen alle levensverkortende genotsmiddelen (dubieus), is een drinklied niet echt meer aanvaard. In de jaren 90 zag een opmerkelijk exemplaar het licht, van Bram Vermeulen, waar de nobele drank “Rode wijn” symbool stond voor eenzaamheid en verval. Het “kom laat ons vrolijk zijn” is dan ook nog slechts een cynische weeklacht.

Kees Torn

Maar zie, in het nieuwe millennium kwam de man in opstand tegen de voortdurende kaalslag van zijn primitieve ondeugden. De ironie van Philippe Geubbels zijn “Men Liberation Front” was minstens betwijfelbaar. Mannen verhulden hun drang naar platitude, hun vrouwonvriendelijke driften en hun drankzucht in humor, maar al lachend zei de zot toch maar mooi de waarheid. Een prima drinklied vond ik bij de Nederlandse Bende van vier, een kortstondig cabaret-collectief, met onder meer Kees Torn, die voor deze tekst tekende:

“Laat mezelf maar bedwelmen
wijs me niet op de gevaren
hou die tegelspreuken voor je
want die ken ik toch al lang”

Stanza

Een nieuw decennium komt er aan, wat zeg ik, het is eigenlijk al bezig. We zitten in het tweede decennium van het nieuwe millennium! En de maand der traagheid is voorbij. Hoog tijd voor een nieuw drinklied. Nog even geduld.