Wouter Deprez – Je kan alles worden

“Gaat dat zien!” – och, hoeft het nog? Wouter Deprez trekt al van 2009 volle zalen, vier keer per week, met zijn voorstelling over, voor en van ouders van nu, getiteld “Je zal alles worden”. Het is op eieren lopend dat ik deze recensie plaats, want Wouter Deprez bezweert ons “Ik ebbe’kik ook nen blog ze!” – één van de talloze onweerstaanbare items in zijn show. Ik vond het fantastisch. Om te compenseren voor de schaapachtigaards die achteraf komen vertellen “dat er ook mindere stukken inzaten, maar ik kan mij nu niet meer herinneren welke”, ziehier de hoogtepunten. “De natuurlijke bevalling” , “Deur”, “Nu vallen de maskers af, Pascal en Conny” en de culminatie in “Hoezo Jenny?” Hier ga ik het bij laten. Wie het gezien heeft, zal even hard genoten hebben en wie het niet zag is een dikke loser die toch niets heeft aan een herkauwing in de recensie. Recensies, bah! Dat is toch maar je eigen ego vasthangen aan iemand die tenminste iets doét met zijn talenten.

Na de voorstelling begonnen we aan de Anatomische Ontleding en Blootlegging der Technieken. Eén van de opmerkelijke kunststukken in zijn show is de schijnbaar totaal geïmproviseerde interactie met het publiek. Een koppel met kinderen waarvan er maar één mee is. Een koppel dat nog aan kinderen denkt. Een koppel met kleine kinderen en een veel te jonge babysit. Hoe leg je dat aan boord? Om te beginnen kan het niet anders dan dat die scenario’s zijn voorbereid. Maar niet alles is voorbereid. Als Pascal en Conny hun Benito roemen om zijn “eerlijkheid”, dan gaat Deprez met die karaktertrek aan de slag, maar wel zo dat sommige andere karaktertrekken ook in het verhaal passen. Heeft hij een deelscenario per verzameling karaktertrekken? En wat als er in de zaal géén koppel de hand opsteekt voor een bepaald scenario? Heeft hij meerdere scenario’s klaar, afhankelijk van wie waar de hand opsteekt? Dat vereist al meer improvisatievermogen en een heel heldere geest om tijdig terug te zijn bij het hoofdthema. Mijn metgezel meende dat hij een scenario uitdenkt waarvan hij wéét dat er mensen zich geroepen zullen voelen de hand op te steken, iets wat ze zich overigens danig beklagen als ze voor de morele vierschaar komen te staan.

Verder vroegen we ons natuurlijk ook af wat waar was en wat verzonnen. Een dergelijke voorstelling is schaamteloos autobiografisch, maar natuurlijk is de gepersonaliseerde maatschappijkritiek niet altijd pure zelfspot: er moeten elementen in zitten die Deprez haalt uit de vriendenkring, uit de krant of uit andere research, waarvan mijn metgezel meende “hij moet lange gesprekken gevoerd hebben met vrouwen”. Heet zijn lief echt Marianne en zijn zoontje Joshua? Ik dacht van wel, omdat dergelijke authenticiteit onze suspension of disbelief vooruit stuwt. Mochten hun namen anders zijn, dan maakte hij het zichzelf onnodig moeilijk om zijn (en ons) inlevingsvermogen op peil te houden bij dergelijke kapitale details. Anderzijds helpt het vaak die details te verbuigen tot een universele vorm. Ouders van nu hebben banale namen als Wouter en Marianne, en projecteren hun hoge verwachtingen al van bij de naamgeving: Joshua. Ik gok er op dat het echt is en deel uitmaakt van het pijnlijk scherpe spiegelbeeld.

Op het einde bleek dat de stapel boeken die de grap ondersteunde dat hij van een comedian geëvolueerd was naar een schrijver, werkelijk te koop werd aangeboden. De spot met de artiest-commerçant, die de voorstelling lang een thema was geweest, bleek eens te meer over te gaan in de realiteit. Dat subtiele spel drijft Wouter Deprez ten top. Komedie is kunst. Voor de geplogen kunstkritiek moet kunst altijd ernstig zijn, doorleefd, op het treurige en ellendige af. Om zo’n voorstelling te maken, moet je echter evenzeer doorleefd zijn, weten wat ernst, verdriet en (al is dat misschien net wat overdreven) ellende is. Het leven in al zijn facetten, tot de meligste aller levensfases toe, omzetten in humor die tranen met tuiten doet lachen, nogmaals, ‘t is grote kunst.