Als een afscheid van facebook al een groot verschil maakt in de maat van impulsen die een mens te verwerken krijgt, beeld je dan eens in wat een week zonder Internet kan doen. Sommige mensen hebben daar zowiezo geen last van, omdat de digitale revolutie aan hen is voorbijgegaan, maar voor infotainmentveelvraten als ik (en wellicht ook jij) vergt het een hoog bergland met wifi-schaarste om – al was het maar een week – terug te plooien op zaken van belang. Die kan men vrij kiezen, namelijk bij het pakken der valiezen, en iets minder vrij maar daarom niet minder gewenst zijn de bestemming en de reisgenoten. De voorbije week heb ik dus gewandeld in de Zwitserse Alpen, allerlei leuks gedaan met het gezin waar jij verder geen boodschap aan hebt, en me aan de hand van mijn Seagull S6 verdiept in 6 exemplaren van Acoustic Guitar, een magazine voor akoestische gitaristen. Zoals gezegd is het ongelooflijk wat je in een week kan doen als je offline bent (en niet moeten gaan werken helpt ook wat, geef ik toe) dus je kan dit beschouwen als een gemotiveerde recensie van het tijdschrift Acoustic Guitar.
Eind 2010 abonneerde ik me voor het eerst op dit magazine, na al enkele losse exemplaren te hebben gekocht, ook van andere tijdschriften. De eerste bedelingen via de post ontgoochelden enigszins. Er stond toch wel erg veel reclame in, vond ik, en ook de recensies van instrumenten waren overvloedig en op het publicitaire af positief. Het leek me tekort te schieten als zetelvertier. Toen ik echter met mijn gitaar in de aanslag de diverse lessen in tablatuur aanpakte, begreep ik dat het niet alleen gaat om zetelvertier, maar vooral om speelplezier. Na een middag worstelen met een reeks arpeggio’s in Drop-D tuning, schenen die 6 exemplaren vol muzikale rijkdom me een hogere berg toe dan de Matterhorn.
Bladeren in Acoustic Guitar heeft verder iets van de Joepie of Dag Allemaal. Vol ontzag worden namen gedropt die je niet zo heel veel zeggen. Een heel nieuwe wereld van akoestische gitaargoden gaat open. The amazing Pierre Bensusan, the great Norman Blake, the incomparable Jerry Reed … Wat ook opvalt is dat het magazine heeft gekozen voor een Amerikaans publiek. De besproken gitaarmerken zijn Amerikaans, de geïnterviewde sterren zijn Amerikaans, en de muzieklessen putten uit Country, Bluegrass, Blues en Folk, terwijl er over Flamenco, Gypsy Swing of klassieke muziek bijna niks te vinden valt.
Met twee artikels ben ik elk een flink aantal uren in de weer geweest: het eerste was een uitgebreide tablatuur van Daytripper van de Beatles, gearrangeerd door Tommy Emmanuel. Het artikel is enkel toegankelijk voor leden, maar Emmanuel heeft zijn arrangement ook op Youtube gezet:
Het spreekt vanzelf dat ik Tommy Emmanuel – iedereen kent Tommy Emmanuel – zijn arrangement maar gedeeltelijk kon naspelen, dus heb ik me nadien tot doel gesteld iets volledig te beheersen. Dat werd een song van Richard Gilewitz met een simpel arrangement in Drop-D stemming (ook enkel voor leden)
Me zo toespitsen op twee stukken, gespreid over een week, heeft geleid tot wat Jamie Andreas “Vertical growth” noemt. Je wroet je door een tablatuur, eerst met “no tempo practice“, daarna met stijgend tempo en roterende aandacht voor de linker- en rechterhand, steeds wakend over de spanning van de spieren, tot je uiteindelijk het stuk beheerst, of toch een deel ervan. De muzikale beloning is eigenlijk niet zo groot, vind ik: je kan gewoon één liedje meer spelen dan vroeger. De beloning komt pas als je daarna andere liedjes aanpakt. Plots kan je veel beter tablatuur lezen, arpeggio’s spelen, ritme houden, sneller scales spelen, … enzovoort. Na vertikale groei komt de verbrede horizontale groei: je kan meer muziekjes spelen dan vroeger. Het is met technieken trouwens zoals met muziekjes. Het heeft niet veel zin om tientallen technieken door mekaar aan te leren. Beter is het om je te verdiepen in één techniek, dààr een sprong in te maken, om daarna de volgende techniek bij te spijkeren.
De artikels die ik (dan toch maar) wat oppervlakkiger heb doorgelezen en -gespeeld waren:
- Akkoorden met maximaal gebruik van open snaren
- Bluegrass basiskennis
- Hoe te oefenen? – Dit sluit aan bij de expert op dit gebied, Jamie Andreas.
- Fingerpicking technieken
- Alternating bass (zgn. Travis picking):
- Open stemmingen
- Een instrumentale tab: “It came upon a midnight clear”
- Nog een instrumentale tab: “Make me a pallet on your floor”
- Vervangakkoorden in Jazz: (alleen voor leden)
Zal ik over een half jaar mijn abonnement verlengen? Dat is namelijk de enige eerlijke conclusie over Acoustic Guitar. Ik ben bijna zeker dat ik een nieuw abonnement zal nemen op een tijdschrift over akoestische gitaar, maar ik weet nog niet zeker dat het Acoustic Guitar wordt. Er is ook het Franse Guitarist Acoustic of het Nederlandse gitarist.nl, al gaat dat laatste erg breed over alle soorten gitaren en gitaarmuziek. Van het Franse heb ik al een exemplaar, dat met een DVD wordt geleverd, wat ik wel handiger vind dan je klantnummer online intikken bij Acoustic Guitar om de beschermde inhoud terug te vinden. Bovendien concentreert het zich logischerwijs meer op de Europese muziekstijlen, dus dat moet ik zeker nog eens uitproberen.
De voornaamste conclusie is echter dat het loont om je met een tijdschrift of een boek af te zonderen, zodat je je kan concentreren op je materiaal. Online is de voorraad aan lessen onbeperkt, maar de kwaliteit varieert en, belangrijker, de oeverloosheid leidt tot concentratieverlies. Als ik vorige week moe werd, dan nam ik een pauze of deed ik iets anders, zelfs tot ‘s anderendaags. Online is er altijd wel iets dat je kan leren, maar vaak is het niet meer dan goed vermomde junk. Het Internet is in alle opzichten een slecht substituut voor rust. Kssjt!
