Zoals in elke muziekgroep is de aanschaf en (in mindere mate) de verkoop van muziekinstrumenten een voornaam thema in de Stanzanische gesprekken en in de portemonnee. In dit artikel heeft Dieter het over zijn akoestische gitaren.
Like in every music band the acquisition and (to a lesser extent) the sale of musical instruments is a hot theme in the Stanzanic conversations and wallets. In this article our lead singer and acoustic guitarist talks about his acoustic guitars.

Zoals in elke muziekgroep is de aanschaf en (in mindere mate) de verkoop van muziekinstrumenten een voornaam thema in de Stanzanische gesprekken en in de portemonnee. In dit artikel heeft Dieter het over zijn akoestische gitaren.

Inleiding

In de loop van de Stanza-tijden ben ik geëvolueerd als gitarist. Ik heb niet het talent van onze sterspeler Dinny, en ben er ook wat later mee begonnen, zodat ik me niet echt een gitarist voel. Maar ik speel alsmaar meer en beter en geleidelijk aan hoorden daar betere instrumenten bij. Momenteel heb ik

• één versterkbare Spaanse gitaar, de Yamaha CGX101A
• twee versterkbare akoestische gitaren, een Seagull S6 Cutaway en een Yamaha FX 310
• twee niet-versterkbare akoestische gitaren, een Blueridge BR-2060 en een Alliance

Thuis speel ik vooral op de Blueridge, tegenwoordig om mij het repertoire van Nick Drake enigszins eigen te maken, en op de Spaanse Yamaha, voor Braziliaanse technieken die ik haal uit een cursus van Nelson Faria en het pure klassieke onderhoudswerk in een boek van Nicolas Alfonso. De Seagull is de gitaar waarmee ik repeteer en optreed. De Yamaha FX en de Alliance staan stof te vergaren. Ik zal er bij vermelden dat ik nog twee elektrische gitaren heb, een Yamaha SA503 TVL en een Squier Telecaster. Daar heb ik het ooit nog wel eens over. Dit artikel gaat over mijn akoestische gitaren.

De Blueridge BR-2060

Het mooiste instrument is zonder enige twijfel de Blueridge. Blueridge is een Chinees merk dat pas recent wijde erkenning begint te krijgen in het Westen. Het wordt verdeeld door Saga Music. Mijn exemplaar is een BR-2060, een “limited edition” die speciaal is gemaakt ter gelegenheid van de 70-ste verjaardag van de Lonesome Pine Fiddlers. Nee maar, hoor ik u zeggen, de Lonesome Pine Fiddlers, wel wel, wat een eh .. buitenkans, amai! Ik had er ook nog ooit van gehoord maar het blijkt een historische groep te zijn in het muziekgenre Bluegrass, waarin de akoestische gitaar een hoofdrol speelt. Veel Amerikaanse gitaristen spelen Bluegrass en als merk wil je dus scoren met een naam in dat genre. Naar ik vernam is de constructie niet wezenlijk verschillend van het standaardmodel BR-160.

Ik heb hem tweedehands gekocht in de Guitar Shop in Gent, ook bekend als “bij Tom”. De Guitar Shop is een speciaalzaak, of laat ons zeggen een speciale zaak, die de sfeer van echte gitaristen onder elkaar uistraalt. Het is een wat rommelige winkel, met allerlei nieuw en oud materiaal door elkaar. Een leuke plek om gitaren en versterkers te bekijken en uit te proberen en als je een geweten hebt, te kopen. Het is een “vintage” gitarenwinkel die je als klant een heel ander gevoel geeft dan het professionele maar anonieme Key Music en het megalomane Piens, dat echte muzikanten liever overlaten aan papa’s die hun tienerzoon slechts één keer per maand zien en de zoonliefde afkopen door hun rockdromen in te willigen. Bovendien verkoopt Tom het juiste gerief aan de juiste prijs en aan de juiste personen, zonder druk, zonder bedriegerij en hij heeft een royale dienstverlening. Dat zorgt er onder andere voor dat gitaristen die per se hun dure gitaar willen doorverkopen dikwijls bij hem aankloppen, omdat ze weten dat hun instrument in de juiste handen zal terecht komen. Alleen, en dit zeg ik echt met de allerbeste bedoelingen, vind ik dat hij iets moet doen aan de opvolging van zijn bestellingen en dienstleveringen, want het gaat er soms bijna Afrikaans aan toe: alles is klaar volgende week en ik ga u zeker bellen, maar vijf weken later heb je nog niks gehoord van Tom. Enfin, Tom als je dit leest: schitterende kerel, topwinkel, dik gerief, goeie service maar doé iets aan je organisatie want ik ken al enkele mensen die daarom niet meer komen.

Hier is een filmpje van Bluegrass & Blues, gespeeld op een Blueridge:
https://www.youtube.com/watch#!v=e2iP5Pa89Qg

En hier zijn de specificaties:

• Bovenblad: massief sparrenhout
• Achterblad en zijbladen: Indische palisssander
• Hoogglanzende afwerking
• Hals in mahonie
• Ebbenhouten toetsenblad
• Ebbenhouten brug
• Kop in Braziliaanse palissander met het logo van de “Lonesome Pine Fiddlers 70th Anniversary” ingelegd met abalone, witte en gele parelmoer
• Nikkelen Grover “Rotomatic” stemknoppen

Soit, de Blueridge kost nieuw iets van een 1400 euro en ik kocht hem voor zowat de helft, nadat ik op het net kennis nam van dit merk en de blijkbaar ongekende prijs/kwaliteit-verhouding. Ik speelde op enkele exemplaren die bij Tom stonden uitgestald en deze beviel me het meest. En de week daarop nog altijd, en toen mocht ik hem zomaar meenemen. Na een week spelen was ik smoor en haalde ik mijn centen boven.

Nu moet je weten dat er een serieus onderpand in zijn winkel lag: mijn Taylor 710 CE die ik eerder ook al bij hem gekocht had en die enkele jaren mijn vaste gitaar was geweest voor opnames, optredens, repetities en oefeningen. Die Taylor is echt een gitaar uit de bovenklasse, zo’n 2800 euro nieuw en bij Tom voor 1300 gekocht. Het grootste voordeel aan die gitaar was, en vind ik nog altijd, de actie. Ze speelde zo gemakkelijk en ze bleef, waarschijnlijk ook door de speciale koffer, kaarsrecht en intact Maar na een tijdje begonnen er mij zaken aan te storen. Ten eerste zat er een “twang” in de e en de b, die steeds meer opviel. Nieuwe snaren, een keer binnensteken, Tom hoorde het niet en zijn hersteller deed zijn best maar hij hoorde het ook niet, maar ik wel en mijn medemuzikanten ook. Bovendien had ze wel erg weinig sustain in de bas. Voor leken: als ik een lage snaar frette, stierf het geluid meteen uit. Ik was ze beu. Tom begreep dat en was tamelijk zeker dat ze weer weg kon aan dezelfde prijs. Het heeft een klein half jaar geduurd, maar hij had wel gelijk. Ik was blij dat ik er van af was en de Blueridge in de plaats had, die een hogere actie heeft, maar veel meer sustain in de bas en elke snaar klinkt loepzuiver. We zijn weer een half jaar verder en ik heb de snaren nog niet verwisseld: ze zijn morsdood en nog altijd klinkt de gitaar geweldig! Welk kalf speelt nu op dode snaren? Wel, ze zeggen dat Nick Drake, o groot idool der melancholische akoestici, zijn specifieke klank onder meer verkreeg door dode snaren te laten zitten. Dus zolang ik de bard uit Tanworth-in-Arden onder de knie probeer te krijgen zal het met gestorven brons zijn. Nu is er wel één nadeel: er zit geen versterkingselement in de Blueridge. Maar dat is geen probleem: ten eerste heb ik mij voorgenomen geen dure gitaren on stage te nemen zolang we in bruine kroegen en op pensenkermissen spelen. De kans op schade is té groot. En ten tweede is er dat andere pronkstuk in mijn collectie: de Seagull S6.

De Seagull S6 Cutaway

De Seagull kwam ik op het spoor tijdens wat ik dan maar mijn “2dehands.be”-periode zal noemen. Een tiep uit de Peperstraat vertrok met de Indonesische zon en verkocht heel zijn inboedel, waaronder tal van instrumenten. Zijn muzikale periode lag ver achter hem en dat was te zien aan de gitaar. De snaren lagen er al jaren op en de hals was vet en vuil. Normaal ben je dan meteen weer buiten, maar ik had nog nooit een bovenblad gezien zonder glans en het matte cederhout straalde iets uit dat me aansprak. Ik nam ze mee naar huis (mensen vertrouwen mij, of ze weten dat ik zeker koop na zo’n gunst) waar ik een avond heb zitten boenen en nieuwe snaren opleggen. En werkelijk, de gitaar klonk niet slecht. Enig onderzoek op het net leerde dat Milow de S6 gebruikt als back-up voor zijn peperdure Santa Cruz. En als een professionele gitarist dit als tweede gitaar heeft, kan het niet mis zijn. Bovendien is er geen enkele andere gitaar, voor zover ik weet, die een combinatie van ceder en kersenhout hanteert. Seagull wordt gemaakt in het Canadese La Patrie, een dorp van een paar honderd mensen dat sinds het prille begin haast integraal ingezet is in de bouw van gitaren uit de stal van Godin, waar ook Simon & Patrick thuishoren. Het is misschien onnozel, maar voor zoiets extra plooit mijn muzikantenziel, of is het mijn hebbedingerigheid? Ik heb ze dan gekocht voor 225, terwijl de nieuwprijs zowat 600 is. Na de aanschaf viel me pas op hoe hoog de actie was, ten opzichte van mijn Taylor. Ik bleef op de Taylor spelen en de Seagull kwijnde weg in de kelder van ons nieuwe huis. Toen vloog de Taylor buiten en haalde ik de Seagull uit zijn kist: daarvoor had ik ze immers gekocht.

Rampspoed! De nek was nog verder gekromd, ondanks een verblijf in de kist en de actie was nu niet meer te doen zo hoog. Ik was bedroefd. Het cederhout was nog even mooi mat, de kers immer rood, de nek nog even elegant slank, maar de klank was knudde. Het instrument viel niet meer te stemmen. Intussen had ik van Pedro De Bruyckere het adres gekregen van een lutherier – een gitarenbouwer en hersteller – met name Abacus in de Oudevest, aan het Baudelopark. Ik kreeg mijn luie klusserslijf er heen gesleept en hij zag nog mogelijkheden tot herstelling. Ja’llo! Het resultaat was magnifiek. De actie was terug in orde en de klank deed me versteld staan. Op Harmony Central Reviews had ik al gelezen dat dit een prima prijs-kwaliteitsbeest was en ik kon het enkel bevestigen. Mooie warme bassen en zuivere hoge tonen, weliswaar niet zo helder als de Blueridge (die in alle registers de Seagull overtreft). Enfin, met een goeie gitaar van een paar honderd euro kon ik gerust onze optredens voorzien van ritmes en akkoorden en de zeldzame arpeggio’s konden hiermee wel volstaan.

Hier zijn de specificaties van de S6:

• Bovenblad: massief ceder met matte afwerking
• Achterblad en zijkanten: wilde kers
• Brug: palissander
• Toets: palissander
• Elektronica: Godin Quantum II
• Hals: zilverbladige esdoorn.

De Yamaha CGX101A

De Spaanse Yamaha cgx101A heb ik gekocht omdat ik met Stanza steeds meer invloeden begon te gebruiken van wereldmuziek, met Braziliaanse en Afrikaanse ritmes en fingerpicking. Nog niks buitengewoons, maar ik had er wel een soepeler instrument voor nodig dan een staalsnarige gitaar, dat bovendien versterkbaar was. Ik componeerde en oefende die schema’s op mijn oude, stilaan aftandse Spaanse, die 25 jaar was meegegaan. In die tijd was Tom nogal zot van Yamaha en ik liet me daardoor beïnvloeden. Geen kwaad woord daarover want voor 300 euro was ik gesteld met een zéér goed klinkend instrument, versterkbaar en wanneer versterkt nog altijd even goed van klank, en gemakkelijk bespeelbaar. Het is zonder twijfel de gitaar waarop ik al het meest heb gespeeld. Het enige probleem lijkt me de batterij: op een of andere manier moet ik die veel vaker vervangen dan bij andere versterkbare gitaren.

En daar zijn de specs weer:

• Bovenblad: gelamineerde spar
• Achterblad en zijkanten: Nato
• Hals: Nato
• Toets: palissander
• Brug: palissander
• Gechromeerde stemknoppen

De rest van het verhaal

Toen ik op zoek was naar een vervanger voor mijn Taylor 710 (zie eerder het verhaal van de Blueridge) liep ik lange tijd rond met het idee mij een Yamaha CPX 700 aan te schaffen, omdat ik zo tevreden was over de CGX. Toen ik dat voorstelde aan Tom, leek hij niet zo overtuigd meer als vroeger. Enkele jaren geleden kon je op zijn site lezen hoe Yamaha gemakkelijk het geluid van een Taylor haalde en veel lager geprijsd was, maar die jubelzang heeft hij van zijn site gehaald. Om één of andere reden zijn de Japanners uit zijn gratie gevallen. “Als je één CPX gehoord hebt, heb je ze allemaal gehoord” zo klinkt het nu. Ik kon alleen maar de 500 uittesten en dat klonk inderdaad allesbehalve overtuigend. Ik ben nog altijd maar een povere gitarist, maar mijn oren zijn mijn vingers ruim de baas. In de CPX 500 hoorde ik veel brons en weinig hout. Om een gitaar écht te kunnen beoordelen zouden er eigenlijk altijd dode snaren moeten opliggen, maar intussen ken ik wel het verschil tussen de klank van veel brons en een beetje hout, tegenover een harmonische eenheid van brons met een brede resonantie van het hout. Dus als de 700 volgens Tom niet fundamenteel van de 500 verschilde, ging ik zeker mijn geld daar niet aan hangen.

Nog even over de Guitar Shop om te demonstreren waarom ik dat echt een fijne en betrouwbare winkel vind: toen ik de Yamaha kocht, was in Tom zijn kelder de akoestische versterker van dienst een AER alpha. Die deed elke gitaar versterkt fantastisch klinken, dus ik nam geen risico: de AER ging mooi mee naar huis, met een lichte prijsreductie wegens zijn verblijf in de stalruimte. Overal waar ik kwam trok de AER alle aandacht naar zich toe. Toen ik de Taylor inwisselde voor een Blueridge, ging de overschot naar nog een AER. Met vier ingangen voor twee versterkers volstaat dat ruim voor repetities en akoestische optredens. Om maar te zeggen dat ik op 6 aankopen bij Tom over vier supertevreden ben en de andere twee – de Taylor volgde een Takamine op – heb ik telkens bij hem in een ruiloperatie kunnen betrekken. Voor een paar euro’s zet ik die klantgeschiedenis niet op het spel.

Tot slot: de Yamaha FX 310 en de Alliance zijn het vermelden niet waard. Soms heeft een mens last van koopjeswoede en koopt hij brol, alleen maar om de drang te bevredigen. De 150 euro die ik hier in totaal aan gaf, had ik beter besteed aan eender wat anders. Zelfs als back-up kunnen ze amper dienen. Dat wordt dus een cadeau voor een neefje of nichtje dat zijn eerste stappen wil zetten, al stap je altijd beter in op nylon.

En als laatste uitsmijter: bovenstaand relaas dient hoegenaamd niet als advies ten voordele van Blueridge of Seagull of Yamaha. Ik geloof echt dat de enige manier om te weten of je een goeie gitaar vast hebt is: er veel op spelen, wat betekent dat het uitzonderlijk zal zijn als je meteen de gitaar van je leven hebt gevonden. Er is zeker een objectief kwaliteitsverschil, dat vaak (maar zeker niet altijd) samengaat met de prijsklasse, maar elke gitaar is anders. Echt goeie gitaren, dat lees je op alle fora, worden béter naarmate je er op speelt. Je ontwikkelt als het ware een relatie met je instrument. Soms is dat een goeie relatie, en soms groei je uit elkaar. Dat klinkt idioot, zeker vanwege iemand die zichzelf amper een gitarist durft te noemen, maar dat is wel mijn ervaring. Ik heb kortom geen lessen te geven over welke gitaar jij moet kopen, maar vind het de moeite waard om mijn verhaal te vertellen. Ik ben per slot van rekening wél een verteller!

Introduction

In the course of the years I have evolved as a guitar player. I do not have the natural ability of our star player Dinny and I also started out a bit later, so that I will never really feel to be a true guitarist. Gradually though I’ve improved my game and gradually better instruments came into the equation. As I’m writing these lines, I have in my possession:

• one amplifiable classical guitar, the Yamaha CGX101A
• two amplifiable acoustic guitars, a Seagull S6 Cutaway and a Yamaha FX 310
• two acoustic guitars without built-in element, a Blueridge BR-2060 and an Alliance

At home I will mostly play the Blueridge, these days to acquaint myself with the repertoire of Nick Drake and the Spanish Yamaha, to master Brazilian techniques I get from a course by Nelson Faria and the purely classical maintenance in a book by Nicolas Alfonso. The Seagull is the guitar with which I rehearse and perform on stage. The Yamaha FX and the Alliance are gathering dust (although recently I took the FX out for a small concert where the risk of rain falling onto the instrument was considerable). Worthy to mention is the fact that I also possess two electric guitars: a Yamaha SA503 TVL and a Squier Telecaster. We’ll talk about those later. This article is about the acoustic ones.

The Blueridge BR-2060

The most beautiful instrument of them all is, without a doubt, the Blueridge. Blueridge is a Chinese brand which only recently acquired acclaim in the West. It’s being distributed by Saga Music. Mine is a BR-2060, a “limited edition” which was crafted at the occasion of the 70-th anniversary of the Lonesome Pine Fiddlers. Well well, you’ll say in admiration, the Lonesome Pine Fiddlers, say what an … opportunity! I admit I never heard about them either (being from Belgiuim) but it turns out to be a historic band in the Bluegrass genre, where acoustic guitar onviously plays a prime role. Many American guitarists play Bluegrass so if you want to get access into that market you have to make fame with a famous name. I was told this model does not differ all that much from the regular BR-160, save the decorative inlays.

I bought this one second hand in the – appropriately called – Guitar Shop in Ghent, also known as “at Tom’s” The Guitar Shop is a specialist shop, or let’s say a special shop, where you get sucked into the atmosphere of being one of the boys. It’s a bit of a messy place, not in the sense that it isn’t clean, but in the sense that instruments are quasi casually suspended to the walls or lying about. I suspect the owner of deliberately keeping the spaces small so that human traffic occurs carefully and respectfully, in the intimacy of each others’ physical presence but above all of the guitars. This vintage guitar shop gives you a very different feeling as a musician, compared to the more professional but anonymous Key Music or the megalomanous Piens, which true musicians rather leave to the fathers who bribe their sons’ love by giving in to their rock aspirations. Anyway, Tom sells the best goods at a reasonable price, without applying any pressure, no fooling fools, and above everything with a top notch service after delivery. This earned him an official Taylor reseller status, but also the credit of established guitar players, who will sell their gear through him, knowing it will end up in the right hands. The only mild minus I’d mention is that I’ve been waiting quite a few times for gear that had been expected a long time already, so that I ended up in his guitar cave more often than I had wanted.

Here’s a bit of bluegrass and blues on a Blueridge:

https://www.youtube.com/watch#!v=e2iP5Pa89Qg

And these are the specs:

• Top: solid spruce
• Back and sides: Indian rosewood
• High gloss finish
• Neck: mahony
• Ebony fret board
• Ebony bridge
• Headstock in Brazilian rosewood, with inlayed logo “Lonesome Pine Fiddlers 70th Anniversary” in abalone, white and yellow pearl.
• Nikcle Grover “Rotomatic” tuning knobs.

Retail price would be something like 1400 euros (1700 dollars). I got it for about half of it, after having read about this brand and the apparently unbeatable bang for the buck. I played a few Blueridges at Tom’s and this one pleased me most. A week later it pleased me still and I was allowed to take it home, just like that. After a week of wearing out the strings the tone didn’t decline and I smacked the dough onto the counter.

I have to add that I left a pledge in the shop: my good old Taylor 710 CE, which I had also purchased at Tom’s a few years before. The Taylor had been my main guitar for rehearsals, recordings and practice. It’s a model in the high end, about 2800 euros retail price and purchased second hand for 1300. The biggest plus of the Taylor, and I still find that to day, is the action. She was incomparable in terms of ease of play and remained straight as a candle, presumably due to the custom case. After a while a few things started disturbing me. First of all I heard a twang in the e and b strings. New strings, return to the shop, have it fixed. Tom didn’t hear it, neither did his luthier. I did and some of my fellow musiciasn did too. On top of that, I found there was not enough sustain in the bass notes. I fell out of love with the Taylor. Tom fully understood my feelings and assured me he’d sell it again for the same price. It took 6 months but lo and behold, he kept true to his promise. I was happy to get rid of it and to have the Blueridge in return. Okay, the action is higher but there is much more sustain in the bass and every string sounds pristine. Another 6 months down the road and I haven’t even replaced the strings. They’re dead as Jim Morrisson but it still sounds great (as does Jim).  How stupid can you be playing on dead strings? Well, they say that the specific sound of Nick Drake, oh idol of melancholic acoustici, is partly due to keeping the dead strings on. So as long as I try to get my fingers around the troubadour from Tanworth-in-Arden, it will be on deceased bronze. Unfortunately theBlueridge came without an element, but I don’t mind that too much. I won’t easily take top quality  gear on stage as long as we play pubs and outdoor parties. The probability of damage is just too big. And secondly there is the other pride in my collection:  the Seagull S6.

The Seagull S6 Cutaway

I tracked down the Seagull during what I’ll call my 2ndhand.be period. This guy left with the Indonesian sun and he sold all his equipment, including lots of instruments. His musical activity lied way behind, and this showed through the guitar. The strings hadn’t been changed for years (he didn’t do Drake) and the neck was filthy and greasy. Normally you’d run off right away, but somehow the cedar top called onto me. I’d never seen a no gloss finish. So I took her home (people seem to trust me or know I’ll buy anyhow), rubbed and polished and put on new strings. And lo and behold, the guitar sounded very well. Some research taught me that Milow has been using the S6 as a backup for his expensive Santa Cruz. If the S6 is good enough a professional musician, it’s good enough for me. Moreover, there is no guitar to my knowledge that combines a cedar top with cherry back and sides. Seagull is crafted by Godin in La Patrie, Quebec, a village of a few hundred people who are almost exclusively active in the guitar building industry. Silly as it may be, such details are what my mellow soul melts for. I bought her for 225, while the retail price is about 600 euros. After acuiring the beauty it only occurred to me how high the action was, compared to the Taylor. I kept playing the Taylor and the Seagull spent sad and lonely days in our basement.  Then I sold the Taylor and took out the Seagull.

Disaster! The neck had curved even more, despite a safe stay in the hard case and now the action was too high to bear. The cedar was as woody as before, the neck as elegant, the cherry ever reddish, but the sound was bollocks. I couldn’t even tune the instrument. Luckily Pedro De Bruyckere had given me the address of another luthier, Abacus. I took my lazy bottom over there and he still saw some possibilities. The result was magnificent! He had restored the action and the sound was better than ever before. OnHarmony Central Reviews I had already read about its bang for the buck and now I could finally confirm. Beautiful warm bass, crispy high tones, though maybe not as crisp as the Blueridge. Anyhow, a good guitar for a few hundred euro enabled me to deliver the necessary rhythm and rare arpeggios to our gigs.

These are the specs of the S6:

• Top: solid cedar with low gloss finish
• Back and sides: wild cherry
• Bridge: rosewood
• Fretboard: rosewood
• Electronics: Godin Quantum II
• Neck: silver maple

The Yamaha CGX101A

I bought the Spanish Yamaha cgx101A because we started integrating the sound of Brazilian samba and African rhythms into Stanza’s sound. Nothing spectacular, but I needed a more flexible instrument than a steel string guitar, amplifiable at that. I had been composing these songs on an old and rusty Spanish, which had lived its 25 years. At the time, Tom was crazy about Yamaha which had its influence. Not a bad word about it: for 300 euro I had been equipped with a very well sounding instrument, even winning in tone when amplified and easy to play. This is without a doubt the guitar I’ve played most. The only problem seems to be the battery: somehow I need to replace it more often than with other amplifiable guitars.

Specs:

• Top: laminated spruce
• Back and sides: Nato
• Neck: Nato
• Fretboard: rosewood
• Bridge: rosewood
• Chromated tuning knobs

The rest of the story

When I was looking for a replacement for my Taylor 710 (see the previous story of the Blueridge), I had the idea a long time  to buy me a Yamaha CPX 700, because I was so satisfied with the CGX. When I suggested this to Tom, he seemed not so convinced anymore. A few years ago you could read on his site how the sound of a Yamaha matched up to the low end Taylors easily and much lower priced at that, but the jubilation has been removed from his site. For some reason the Japanese fell out of his favour. “If you heard a CPX, you have heard them all” he now claims. I could only test the 500 and it sounded really far from convincing. I’m still only a mediocre guitar player, but my ears are ahead of my fingers. With the CPX 500 I heard a lot of bronze and little wood. For a guitar player to judge a guitar it would almost always have to go with dead strings, but I do know the difference between the sound of much bronze and a little wood, compared to a harmonious unity of bronze with a broad resonance of the wood. So if the 700 is not fundamentally different from the 500, I certainly do not throw my money at it.

Let’s stay with the Guitar Shop for another moment, to demonstrate why I really consider it a fine and reliable store. When I bought the Yamaha, Tom had an AER alpha in his basement. Amplified by the AER every guitar sounded great, so I took no risk: the AER was first to go into the trunk. Everywhere I gigged or rehearsed the AER drew all attention. When I exchanged the Taylor for a Blueridge, the extra money went to another AER. With four inputs for two amplifiers I have sufficient space for rehearsals and acoustic performances. This goes to show that I out of 6 buys at Tom’s I was very pleased and the other two – the Taylor itself took the place of a Takamine – I could involve in another transaction. For a few dollars more I don’t put my customer history at stake.

Finally, the Yamaha FX 310 and the Alliance are not worth mentioning. Sometimes a man has his moods and buys bargain crap, just to satisfy the urge. The 150 euro spent in total, I had better spent on something else.

Finally, the above story should not constitute advice whatsoever in favor of Blueridge or Yamaha or Seagull. I truly believe that the only way to know if you have a good guitar is: play it a lot, which means it will be extraordinary if  you have immediately found the guitar of your life. There is certainly an objective difference in quality, which often (but not always) is reflected by price range, but every guitar is different. Really good guitars get better as you play them. You develop a kind of relationship with your tool. Sometimes this is a good relationship, and sometimes you grow apart. That sounds crazy, especially because from someone who barely dares to call himself a guitarist, but that is my experience. I’m not lecturing on which guitar you should buy, but I think my story is worth telling. After all, I’m a storyteller!