Laat ons voor deze zonnige vrijdagmiddag even terugkeren naar de oorspronkelijke betekenis van de blog, de weblog, waarin de auteur logt wat hij zoal op het web tegenkomt. Die functie is al lang overgenomen door andere instrumenten, zoals facebook, waar zowat iedereen in een hels tempo de wereld laat weten welke filmpjes of sites àbsoluut de moeite waard zijn om te bekijken, wat geleid heeft tot een intussen alom onderkende indigestie aan wetenswaardigheden en ongein. De tegenreactie is al een tijdje ingezet, schrijver dezes heeft zijn facebook-account ook al gedoofd, en blogs dienen nu vooral het werk van langere adem, de zogenaamde burgerjournalistiek. Die wordt door de geschreven pers als tamelijk bedreigend ervaren en daarom gemakskhalve bestempeld met “een gebrek aan diepgang”. We laten de journalisten in hun eigen grote gelijk, en tenslotte valt er ook nog genoeg te lezen in tijdschriften dat de burgerblogger niet bijeen gekriebeld krijgt, zoals:
- In HUMO staat deze week een dubbelinterview met Hannelore Bedert en Mira, door de beste interviewer en columnist van het Nederlandse taalgebied, Rudy Vandendaele.
- De Morgen buigt zich over het einde van myspace.
In de blogosfeer ontdekte ik JJ Pollet, die met een bewonderenswaardige ijver alles optekent wat hij kan vinden over poëzie. Een reeks die dicht aansluit bij de interesses van Stanza is die over “gedichten op muziek”:
- Singer naaimasjien (Van Ostayen) door Marcel Vanthilt en co
- Kinderballade (Komrij) door Boudewijn de Groot
- ‘t Schrijverke (Gezelle) door Will Ferdy
- De burgemeester (Van Nijlen) door Dirk Van Esbroeck, de betreurde derde zanger van de zopas nog besproken RUM.
Als uitsmijter noteren we nog een geval van Plastic Jesus (1) zoals we dat hier bij Stanza noemen, onvoorstelbare toevallen of andere samenzweringen van het universum. In het programma van Ruth Joos op Radio 1, heeft de huisband namelijk een lied gemaakt over de Roma, op de tonen van België van Het Goede Doel. Men herinnere zich onze eigen bijdragen over de Roma en België die vrijwel onmiddellijk op elkaar volgden.
(1) Een vijftal jaar geleden trokken Steven en ik naar de Limburg, om er een weekend te gaan repeteren bij drummer Armando. Ik stapte in bij Steven en merkte op dat op zijn dashboard een plastieken Jezusfiguur staat gemonteerd. Ik zeg: “Ha, dat is wel goed, dat is van Plastic Jesus, van Roland”. “Ha neen, ik ken dat niet. Neen, ik zocht eigenlijk naar iets anders, een plastieken Boeda, maar dat hadden ze niet, en ik vond die plastieken Jezus wel plezant.” Ik zeg “Da’s straf, dat ge dat niet kent en dat dat dan toch op uw dashboard staat. Maar ja, ze draaien dat liedje ook niet elke dag”. Enfin, we vertrekken, Steven zet de radio aan en …
