Vorige zaterdag werd ik opgeroepen voor een bijzonder verzoek. In het Dendermondse begroef een familie haar mater en ik zong mee de begrafenismis met het koor. Aan het einde wenste de familie een ingetogen, akoestische versie van “Una paloma blanca” van de George Baker Selection. Eerst leek dat een nogal frivole keuze maar toen ik de akoestische versie beluisterde in een maat van 3/4, kwam de tekst verrassend goed tot zijn recht in deze context. Ik zal verder de intimiteit van de familie hier respecteren. Waar het om gaat is dat ik het lied repeteerde met mijn vader, waarbij we probeerden of hij de riff tussen de strofes op de mondharmonica kon spelen. Het paste niet in deze versie, dus lieten we de riff achterwege. ‘s Avonds dronken we een glas op de Grote Markt, waar in het kader van “terrasjesavond” allerlei groepen en clowns hun opwachting maken. Twee olijke publieksmenners zochten zoveel mogelijk muzikanten. Het koor dook onder in de Abajour. We praatten over kooraangelegenheden, opboksend tegen het rumoer op de markt. Plots klonk een mondharmonica in het amalgaam. Ik zei “Ha va, daar heb je wel een kans gemist!”. De spot verstomde toen de melodie tot mij doordrong: het zootje speelde “Una paloma blanca”, met de riff op mondharmonica.
Een zwaar geval van Plastic Jezus!