Het is de omgekeerde wereld dat artiesten hun eigen concerten recenseren, maar deze blog is nu eenmaal een open boek. De ene muzikant hult zich in een mysterie, de andere legt alle kaarten op tafel. Stanza en zijn voorman zullen niet plots een andere gedaante aannemen en gaan volop voor de eigen extraverte identiteit. Vandaar: huiskamerconcert 3 bij fan van het eerste uur Jennifer Vrielinck, schrijfster van jeugdboeken en kortverhalen, en wellicht nog een beter beeldend kunstenares, al kan dat ook liggen aan de totale onkunde terzake van ondergetekende. Haar man, een voormalig collega, van wie het me telkens weer opvalt hoezeer onze visie op dit ondermaanse overeenstemt, zorgde mee voor de overvloedige gastvrijheid.
Door haar persona was het publiek hier en daar voorzien van een mediatiek of artistiek stempel, al bracht dat niet zoveel extra stress teweeg. De sneeuw had trouwens een geografische selectie doorgevoerd: de meeste toeschouwers kwamen uit Sint-Lievens-Esse en belendende dorpen. Ditmaal had ik goed geslapen maar toch zat er wat spanning op de muzikale boog want ik had in de aanloop naar het optreden nog enkele nummers toegevoegd aan de setlist terwijl ik ze eigenlijk nog niet 100% beheerste. Uitstelgedrag leidde tot paniekblok als in de beste examendagen.
Het huis was vrolijk versierd en opgeknust met een vuurkorf in de tuin en allerlei lekkers in de keuken. Het voelde wel comfortabel aan dat, hoewel het optreden centraal stond, er een prima sfeer ontstond die ook zonder het optreden kon voortbestaan. Om negen uur vonden we het dan toch tijd om eraan te beginnen, want er waren kinderen bij.
Na de inleiding “Verhalen” volgde een stroeve uitvoering van gelegenheidsode “Noors dennenhout”. Om een of andere reden vond ik de akkoorden niet altijd op het goede moment. Daarna kwam “Odessa” en in tegenstelling tot eerdere sessies oogstte dit lied in deze entourage uitgesproken lof. Gezien de aanwezigheid van enkele rijpende professionals uit het bedrijfsleven was ook “Bonus” een hit, zoals het die topper stilaan betaamt. “Leven als een indignado” was zijn gebruikelijke anonieme zelf. Toen zette ik me aan de akoestische Blueridge voor “Teveel informatie”, een gloednieuw probeersel van een lied dat steeds meer noten en woorden verliest, kwestie van ons te verlossen van al die ballast. Ik heb er echter totaal geen idee van of die ontletterende boodschap nu overkwam. “Facebookmoeders” is in potentie het beste nummer van de hele set, maar dan moet je het wel met overtuiging inzetten natuurlijk. Ik trok de boel nog wel recht maar dat was al de tweede uitglijder van de avond, dus de latente stress kwam helemaal tot ontplooiing.
Gelukkig was daar het intermezzo van “Mmm Kwatta” dat tot grote hilariteit bij de kinderen leidde en dus ook bij de volwassenen. De kinderen geloofden écht dat die reclamespot op de radio zou komen. Als leugens zo plezant zijn, begrijp ik ouders die volhouden dat Sinterklaas bestaat. De kinderen bleven de hoofdrol opeisen want het ouderpaar dat liever niet toegaf dat het zonnepanelen bezat, werd verklikt door twee hoog geheven jongenshanden. De bezitters reageerden zeer sportief op hun plotse positie in het oog van de storm, maar blijkbaar was minstens één aanwezige verontwaardigd over mijn publikumsbeschimpfung, zodat ik achteraf nog wat uitleg verschuldigd was. “Toespijs” had ditmaal minder impact – wegens redenen die ons nu té ver zouden leiden – en toen sloeg het onheil toe. Ik had “China” nog altijd niet genoeg onder de knie en moest tot vier maal toe herbeginnen. Blijkbaar deed ik dat met een volgehouden hardnekkigheid die liet vermoeden dat het deel uitmaakte van de show. Niet dus. “Opa Zjang” deed daarna zijn verluchtende werk en we konden met dubbele gevoelens de nacht in. Enerzijds waren de commentaren soms zeer lovend – alvast niemand vroeg “wat vond je er zelf van” – maar anderzijds was ik toch vreselijk de mist ingegaan tegen het einde, wat wel sympathie opwekt maar de ambitie moet hoger liggen dan vermakelijke stunteligheid met potentie.
Ik heb genoten van de sfeer en van de reacties, maar moet toch nog een paar boterhammekes eten en dan op naar een volgende keer.
10 gedachten over “Huiskamerconcert Sint-Lievens-Esse”
Recht van antwoord: http://villaliervinck.blogspot.be/2013/01/huiskam…
Eerst en vooral: ik heb ontzettend genoten, vooral van de ongedwongen stijl en de oprechtheid van de zanger/muzikant! Bedankt daarvoor!
Maar als ik toch een puntje van kritiek mag geven, dan had ik jouw blogpost liever niet gelezen, je bent veel te hard voor jezelf en brengt fouten aan het licht, die ik nooit had opgemerkt. Wie wil er nu een perfect optreden?
Het was juist dat niet-afgelikte, bijna-improvisatorisch gepingel dat voor de intiemere sfeer zorgde, alsof we even mochten binnenglippen in de wereld van de muzikant, zonder het gevoel te hebben een intrigant te zijn…
Het applaus dat af en toe wat op zich liet wachten, had niks te maken met eventuele twijfel of het nummer wel goed was, maar had alles te maken met de verwachting van de luisteraar, die hoopte dat het nog wat langer zou duren en die -als ik voor mezelf spreek- het magische moment van het liedje niet wou onderbreken…
Doe vooral voort zoals je bezig bent en ga zeker niet voor die 100% perfectie!!
Het is inderdaad sneu voor een toeschouwer die een leuke avond heeft beleefd om de zozo-bedenkingen van de muzikant zelf te lezen, waardoor de ervaring aan oprecht plezier inboet. Maar zoals de aanhef aangeeft, zo zit ik nu eenmaal in mekaar Madame Beignet! Misschien verandert dat ooit wel, maar de fans van het eerste uur zullen dan kunnen zeggen: "Weet je nog toen hij met zijn publiek in dialoog trad op zijn blog? Nu keurt hij ons geen artikel meer waardig. De pretentie!"
Een artiest mag zichzelf niet recenseren dat heeft niets te maken met in dialoog treden. Elke goede artiest is nooit tevreden over zichzelf. Bovenal: weet je niet hoe je overkomt en dat is de 'performance', dus kan je er zelf eigenlijk niets zinnigs over zeggen.
Wel ik ben bereid deze bijdrage te schrappen, op verzoek van de toeschouwers. En 'k zal 't dan nooit meer doen.
Hoeft niet. 't Is wel een mooie dialoog geworden op deze manier.
belendende dorpen: Antwerpen! great!
Proficiat! Je slaagt erin mij te doen reageren, iets wat ik normaal gezien niet doe (Dief !). Maar door jezelf genadeloos tot op het bot te fileren verplicht je mij te herhalen wat ik jou die avond zelf al zei: het publiek is zeer vergevingsgezind, zolang het verhaal van de artiest integer is. Jij hebt ons meegenomen op reis en we zijn met plezier gevolgd. Wie The Beatles covert en daarbij niet op de bek gaat heeft wat in zijn mars, wat er verder ook fout gaat… En wat eerst leuk getoondichte taalvondsten leken blijkt wat later een diepere grond te hebben die tot nadenken stemt. Dat verklaart na enkele nummers de aarzeling van de aanwezigen: schroom om de intieme, fragiele sfeer die ontstond te breken. Dat zorgde je zelf voor, met het niemendalletje tussendoor. Bovendien heb je ook aangetoond waarom de oorwurm van 2012 die megahit geworden is, en dat dit niet louter door het gehypte clipje kwam.
De recensie laat je maar staan, wie A een belendend dorp noemt van SLE, kan niets meer fout doen in de ogen van een wereldwijde dorpsbewoner.
Om het kernachtig samen te vatten, iets wat meer mijn gebruikelijke stijl is: je hebt er een fan bij, een van het latere uur weliswaar.
Bedankt ook voor de muzikale tip, in maart komen ze naar de Botanique, de huiskamer onder de concertzalen.
Dank je, RiVaC. Erg fijn een niet-tekstuele appreciatie te krijgen ook, ivm Opa Zjang. Het is altijd leuk om te zien hoe de i-V progressie geen herkenning teweeg brengt in het reggae-idioom, waarna de "pre-chorus" met zijn ongebruikelijke V-VI-I opbouw plots onmiskenbaar herkenbaar is door alle rastafari heen, bij jong en oud. Op die aha kan je echt je klok gelijk zetten.
Veel plezier met E-E (acquired taste, hoor). Misschien kom ik ook nog af.
Hallo beste Dieter,
Wij hebben enorm genoten van je optreden.
Het was een aangename kennismaking ondanks het pijnlijke momentje.