Gek toch hoe ik vooral heb nagedacht hoe ik deze bijdrage kan inleiden. Geen groter taboe wellicht dan vermeend nationalisme. Goed dan: ik heb weinig met de Vlaamse zaak. Als ik mij herinner hoe ik moest vertalen tussen een Antwerpse en een West-Vlaming aan de universiteit, of bedenk hoe anders het bourgondische Brabant is dan het nukkige Waasland, vind ik de Vlaamse identiteit even kunstmatig als de Belgische. Dat neemt echter niet weg dat iedereen met een beetje menselijkheid de gevoelens kent van worteling, familie, geboortegrond … Dat dit gevoel gehergroepeerd wordt in “Vlaanderen” of “Catalonië” of “Finland” is begrijpelijk. In andere landen is nationalisme een positief gevoel, hier zorgt het voor voortdurende tweespalt.
Dat was dus anders in mijn grootmoeders tijd, voor WO II uitbrak. Toen was het Vlaams nationalisme een ontvoogdingsstrijd van het arme Vlaamse volk ten opzichte van de franstalige bourgeoisie en het ietwat volksvreemde koningshuis. Dan kwam de collaboratie en niets zou nog hetzelfde zijn.
Uit die tijd dus: “Vlaanderen m’n vaderland”, een melig maar lang niet slecht getoondicht volkslied. Ik heb er een vage country-toets aan gegeven, kwestie dat Heldenbergh het misschien nog wel eens oppikt als de revival van de bluegrass ook Vlaamse zoden meespoelt.
Vlaanderen m’n vaderland
Men mag de blauwe hemel roemen waaronder ‘t schoon Italië juicht
Zijn rijke krans van lentebloemen, zijn boom die van oranjen buigt
Zijn druiven die in trossen hangen en purp’ren langs de heuvelrand
Maar bovenal min ik mijn Vlaand’ren, want Vlaand’ren is mijn vaderland
Ik heb de wellust horen melden die men in Zwitserland geniet
Bij ‘t aardig hangen van de velden waarlangs de bergvloed henen schiet
Bij d’Alpen die de hemel raken en eeuwig staan met goud omrand
Maar ‘k zal altijd meer liefde smaken voor Vlaand’ren voor mijn vaderland
Dat and’ren met hun streken pralen omdat er eêlgesteent in rust
Omdat er peerlen en koralen te rapen liggen op de kust
Omdat er daar rivieren spoelen met goud vermengeld in het zand
Maar ‘k zal altijd meer liefde voelen voor Vlaand’ren voor mijn vaderland
1 gedachte over “Grootmoeders liedjes – (2) Vlaanderen m’n vaderland”
Het z.g. Vlaams 'nationalisme' is nog altijd een anti-koloniale ontvoogdingsstrijd van het arme Vlaamse volk.