When I was younger, so much younger than today
I thought I needed anybody’s help in any way
but now these days are gone, I’m much more self assured
Now I find I’ve changed my mind and wait for open doors
Het kan geen kwaad dit artikel over singer-songwriters in te luiden met de besten, al heb ik de boodschap dan omgekeerd. De Beatles zullen in hun tijd zeker meegedaan hebben aan talentenjachten. Binnen blijven zitten is niet de oplossing, dus klop je maar op elke deur. Maar those days are gone, voor deze veertiger, een leeftijd waarop de meeste muzikanten lang geen aspirant meer zijn. Toen men mij dus bezwoer dat ik ook moest deelnemen aan DBSSVV heb ik dankbaar geglimlacht van nee.
Om Lisa Smolders van dichtbij te zien hoef ik het ook al niet te doen, want ze stond veertien dagen geleden naast ons bij het concert van Parquet Courts. Naar het schijnt is niks grungy haar vreemd. Toen Stanza nog dong naar de gunst van jury’s in het engere segment van Nederlandstalige muziek, met bitter weinig succes, stond Smolders zelve in de finale met Kamp Maria.
We kunnen daar nu wel lacherig over doen, zoals “Hopelijk hoort ze het deze keer als een gitaar vals staat.” Ja, laten we dat doen: hopelijk hoort ze het deze keer als een gitaar vals staat. Maar eerlijk is eerlijk: Smolders is gemaakt voor televisie en dan geeft het niet als je ooit meegezongen hebt en vals gitaar gespeeld in een kampvuurnummer van drie akkoorden, zelfs niet als je de beste singer-songwriter van Vlaanderen zoekt. Want het gaat natuurlijk niet om het vinden van een goeie toondichter, of om diens plots ontbrandende carrière, maar om plezierige televisie. Als er dan toevallig een leuk lied uit de bus valt, is dat mooi meegenomen.
Ik heb niet gekeken naar de eerste aflevering maar ga dat zeker doen als Wim Toucour in beeld komt, mijn vriend veertiger die niet te beroerd is om nog Hulp te roepen. Intussen leg ik nog eens die verrassend toegankelijke plaat op van Mazes, voorprogramma van Parquet Courts.