Allez vooruit, ze zoeken de volgende Vlaamse Bob Dylan. Ik wist niet dat er al eens een geweest was. Het blijkt een metafoor te zijn voor een protestzanger uit Vlaanderen die nog niet bekend is. Die witte merel krijgt de volle steun en aandachtvan de Ancienne Belgique en ONE, de liefdadigheidsorganisatie van Bono. Het moet gaan over extreme armoede en honger.
Ik weet niet of Bob Dylan zich ooit geprostitueerd heeft voor de liefdadigheidsindustrie of überhaupt meedeed aan wedstrijden. Ik weet wel dat hij het vreselijk vond het etiket van protestzanger opgeplakt te krijgen en te fungeren als boegbeeld van een generatie wereldverbeteraars. Dylan was een échte songwriter, die zijn omgeving observeerde en diep in zichzelf een inspiratie vond om met die observaties een lied te maken. Daar kwam dan al eens een “The times they are a-changing” van of het duizend maal sterkere “The lonesome death of Hattie Carroll”. Later schreef Dylan onder meer religieuze liederen maar vermoedelijk zijn de AB en ONE daar niet naar op zoek.
Ze zijn zeker ook niet op zoek naar een liedjesschrijver die de internetdiscussiecultuur aan de kaak stelt, of die zich zorgen maakt over de hoofddoek als symbool van een fascistoïde religie. Met Bonus zal ik misschien nog kans maken, maar voor de dooie dood doe ik niet meer mee aan wedstrijden, laat staan aan wedstrijden waar het voorwerp van je verontwaardiging je wordt voorgekauwd.
Bij deze protesteer ik dus tegen de aaibare middelmaat en het politiek correcte keurslijf waarin de liedjesschrijver wordt geduwd. Een schande is het!