Uitnodiging: ukeleleverbranding

Voorbije woensdag keek Stanza naar de koers op Nederland 2, meer bepaald naar Mart Smeets die voor de gelegenheid enkele Nederlanders had uitgenodigd die iets met Italië hadden. Onze aandacht werd meteen getrokken door de man in het gezelschap, meer specifiek door zijn haar, dat eruit zag alsof enkele kraaien een doodsmak hadden gemaakt tegen zijn slapen. Smeets vroeg honderduit over de meervoudige persoonlijkheid van deze muzikant-documentairemaker-poseur, maar zoals wel vaker werd de vraag die op ieders lippen brandde niet gesteld: hoe zit het met dat haar?

Renate Verhoofstad, die behalve over een vreemd gespelde familienaam ook over 7 jaar ervaring met sport in Italië beschikt, en in die hoedanigheid mee aan tafel schoof, moest zich ook voortdurend concentreren op het onderwerp om niet naar de bizarre tooi te kijken, die wij gaandeweg enkel konden verklaren doordat deze singer-songwriter bij zijn laatste optreden alweer met pek en veren was afgevoerd, en de smurrie nog niet had kunnen verwijderen.

De man in kwestie bleek Johannes Sigmond te heten, maar dat was hem niet artistiek genoeg en dus gaat hij door het artistieke leven als Blaudzun. Hij vertelde op commando van Smeets over zijn passie voor wielrennen en een documentaire die hij had gemaakt over de Ronde van Lombardije. Hij mocht afsluiten met een lied. Stanza wachtte af of er een Santa Cruz dan wel een Takamine zou te voorschijn komen, maar het was een … ukelele.

Smeets en co hadden kennelijk de evolutie in de alternatieve muziek gemist, waarin de ukelele samen met de melodica en de xylofoon symbool staat voor de attitude “iedereen kan kinderliedjes maken op speelgoed, maar door mijn gigantische pose kom ik toch maar mooi op TV”, want hij verbaasde zich zeer professioneel over dit onooglijke instrument. Blaudzun keek heel ernstig en sprak dat hij de ukelele gaarne en terstond wou rehabiliteren. Toen zong hij iets banaals met de getormenteerde Radiohead-stem die al een vol decennium wordt nageaapt door pseudo’s all over the globe, wat hem op een “Waw” kwam te staan van Renate Verhoofstad, waarschijnlijk omdat ze nu minutenlang zijn haar had kunnen bestuderen zonder dat het verdacht leek.

De rehabilitatie van de ukelele is, zo weet Stanza, in ons taalgebied al aan de gang van in de prille jaren 90, toen Dree Peremans zijn Fundacion Patagonista oprichtte. Die “stichting” was een soort multimediale performance art avant la lettre, waarin Peremans met geestesgenoten als Dirk Van Esbroeck zijn levenslange liefde voor Patagonië beleed, en waaruit dan het “ukologisch museum” van Jan Desmet e.a. is ontstaan, een virtuele plek waar instrumenten die minderwaardig worden geacht herwaardering krijgen.

Sinds de jaren 90 is er veel veranderd, onder meer dat het alternatieve publiek niet langer denkt dat authenticiteit en originaliteit bestaat ondanks laagdrempelige instrumenten en dito melodieën, maar wel dankzij. Jan Desmet hoeft zich dus niet langer moe te maken, want zijn edelmoedige werk is gepopulariseerd door hippe freules als Nele Vandenbroeck of Kato van Idool:

In tegenstelling tot Blaudzun, die al twintig jaar achterloopt met zijn recyclage van grootmoeders naaimachine, zijn wij bij Stanza wél hip en trendy, en de nieuwste rage wordt de ukeleleverbranding. Nu regent het nog wat te hard, maar zodra de zon een handje toesteekt gaat de vlam in al dat gemorste regenwoud, dat in een goeie gitaar had kunnen verzeilen in plaats van te eindigen als een belachelijk onding. Mis geen genster en blijf onze blog lezen!

Nu maken wij met plezier één uitzondering: de ukelele van Jake Shimabukuro mag blijven bestaan tot lang nadat de laatste Beatle is gestorven.