Giel Beelen zoekt naar “De beste singer-songwriter van Nederland“. Ik zag aflevering drie, waarin Daniël Versteegh boven de andere kandidaten uitstak en de jury vervolgens “Mevrouw Tamara” als tweede finalist koos. Zij was de enige met Nederlandstalige liedjes en ook muzikaal het meest apart. De spoeling was niet dun: alle deelnemers konden goed tot erg goed piano of gitaar spelen, en dikwijls beide. Interessanter dan de stereotiepe jury-commentaren (“je hebt me echt gepakt”, “jij moet dit doen”, …) waren de bevindingen van de medekandidaten, die en publique wel enthousiast in de handen klapten maar uit het zicht soms bedenkingen hadden, die overigens goed aansloten bij wat ik zelf ervoer.
Zo vond finalist Daniël dat het facebook-liedje van Maarten wel leuk klonk in het begin, maar dat de grap er na vier keer af was en hij zich afvroeg “Gaat dit nog ergens heen”. Ook noemde hij muziek iets waar hij “heel serieus mee bezig” was, dus zo’n vrijblijvend liedje over facebook, dat vond hij niet kunnen. Humor en authentieke emotie lijken moeilijk verzoenbaar, of ze raken mekaar in elk geval snel kwijt als je lied niet probeert te raken maar wel te scoren. Dat zagen we ook bij de hyperkinetische Nicolai, die een eenvoudige publieksmenner over roken losliet op het podium en daarbij goed bewoog. Dat wist de medekandidaten wel te entertainen maar niet te vermurwen.
Van Jesse Maria vond Daniël dan weer dat ze het ambacht van de pop het best onder de knie had. Pianospelende zangeressen scoorden goed bij elkaar, maar voldeden helaas niet voor de jury, net zomin als de kabbelende folkgitarist Edwin of de baardige busker Johnnygoody. Over diens loopstation zei Daniël “dat is zooo 2003 … als je dat meebrengt, doé er dan wat mee”. En inderdaad, sinds Spinvis ligt de lat hoog voor zichzelf herhalende artiesten – en dit niet in de zin van Coldplay.
https://www.youtube.com/watch?v=VnFYSIdCioY
Het komt toch telkens op hetzelfde neer: je kan wel ambachtelijk met tekst en melodie in de weer zijn, voor échte muziek moet je er ook in slagen een gevoel over te brengen. Techniek kan daarbij helpen, maar eerst moet je kneden en schaven en al spelend tobben, tot het gevoel jou opnieuw heeft bereikt via de muziek. Dan kan het ook anderen raken en verder reiken dan een geamuseerde glimlach of een verveeld bericht van ontvangst.