Waar ging het mis met de prefab hit?

Waar wetenschap en muziek samenkomen, snuffelt weldra de zanger van Stanza rond – we zullen hem “ik” noemen. Ik – hij dus – had de aankondiging gemist van “Ook getest op mensen” waarin de vraag zou beantwoord worden of er een hitformule bestaat. Die vraag kwam niet zomaar aanwaaien in het redactielokaal. Ene Tijl De Bie, hoogleraar artificiële intelligentie aan de universiteit van Bristol, heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar deze kwestie. Om de wetenschap te populariseren zou Alex Callier met de formule van De Bie een hit fabriceren, ingezongen door protégé Tessa De Block:

http://www.een.be/programmas/ook-getest-op-mensen/de-perfecte-hit

Het liedje heet “Black light” en de groep “Bristol Blonde”. Volgens de formule scoorde het een 9/12 en had het veel kans een hit te worden. Dat bleek niet het geval. Het nummer haalde niet eens de top-50. Behalve deze onkans is er nog vanalles aan de hand.

https://www.youtube.com/watch?v=bH71PfsKlHU

De wetenschapper en de muzikant in mij strijden nu om het voortouw. De nerd wint. Het onderzoek van De Bie is gebaseerd op statistische analyse en voorspelt dus een kans. Het succes van zo’n formule kan je niet echt testen aan de hand van één geval. De mislukking van één probeersel zegt dus niks over het gehalte van de formule, behalve dat de voorspellingsgraad geen 100% is. Om  de formule beter te begrijpen moeten we naar scoreahit.com waar het team een veel betere poging doet om het onderzoek aanschouwelijk te maken. De site is een schitterende reflectie over hitpotentieel over de decennia heen. Je vraagt je af waar het niemendalletje dat Callier en co produceerden eigenlijk goed voor was, behoudens de kans op een lucky shot en Basta-achtige taferelen achteraf.

Hier komt de muzikant op de proppen: blijkbaar is de wanhoop in woelige mediatijden niet alleen hoog bij programma-makers. Wat heeft Alex Callier bezield om zijn Hooverphonic-reputatie te grabbel te gooien in dit lullige experiment? Misschien vinden we het antwoord in zijn deelnames aan “The voice van Vlaanderen” en “Master chef”: huizenhoge hubris, gevoed door de bloedarmoede in BV-dorstige programma’s.

Het vreemdste aspect aan deze miskleun is echter de groep Bristol Blonde zélf. Blijkbaar is dit een echte groep, die Myspace-ontdekking van het jaar 2010 werd bij het nochtans niet misselijke Cutting Edge magazine. Dat de jongedame veel grain heeft maar niet kan zingen, is lastig in live-omstandigheden maar op zich nog niet zo’n probleem als je geproduceerde synthpop maakt. Er is immers bassist Stijn Tondeleir en andere topmuzikanten om voor een volle sound te zorgen. Nee, het gekste is de naam. “Bristol blonde” bestaat al sinds 2008, dus het is geen codenaam voor dit experiment. Heeft men deze groep uitverkoren omwille van de leuke link met de locatie van de universiteit? Waarom heeft de band zich voor deze kar laten spannen als ze al vier jaar lang aan de weg timmeren met een eigen geluid?

Ik kan alleen maar gokken dat de groep verwachtte dat “Black light” inderdaad een tophit zou worden, die zelfs de ontmaskering in “Ook getest op mensen” zou overstijgen  en dat ze op het elan zou doorgaan richting Belpoptop.  Quod non.

Maar waaraan heeft het nu gelegen, die flop? Wat ontbrak aan “Black light” dat het geen tophit werd? Misschien licht de akoestische versie nog een tip van de sluier:

Behalve de twijfelachtige vocale capaciteiten – het gesteun van kindvrouwtjes als Vanessa Paradis of Lana Del Rey past beter bij intieme deuntjes – valt ook het steenkolenengels op, zowel inzake uitspraak als constructie. Zelfs het Vlaamse muziekpubliek, dat qua “eigen volk eerst” zijn gelijke niet kent, zal onmiddellijk door de pose geprikt hebben. Callier blinkt bij Hooverphonic al niet uit in geloofwaardig Engels, ditmaal had hij duidelijk nog minder tijd voor afwerking tussen het geschnabbel door. Ik vermoed dat het succes hem doof gemaakt heeft voor zijn onvermogen terzake – en dat valt te begrijpen.

Het grootste probleem van dit nummer is volgens mij de afwezigheid van een hook. Na drie beluisteringen hou je nog altijd geen onderscheidend element in de melodie over. Bijna even problematisch is het refrein, dat niemand kan meezingen. “Black light” – zover geraakt een mens nog. De rest is een groot geheim. Ik denk dan ook dat, alle statistische irrelevantie ten spijt, die twee elementen danig ontbreken in de formule van Tijl De Bie.

Jammer voor Bristol Blonde. De myspace laat veel beter horen en doet begrijpen waar de uitverkiezing door Cutting Edge vandaan komt. Doorspoelen die kater, Wase vetkuiven voortaan ver uit het repetitielokaal houden en voorwaarts.