Af en toe duikt in mijn hoofd de riff op die Willy Willy bedacht voor “Robbin’ the liquor store“. Ik vind het een van de beste riffs aller tijden. Als de Rolling Stones hem hadden bedacht, was hij goed geweest voor een paar miljoen. Nu blijft de winst beperkt tot wat Vlaamse klei. Niettemin: een gouden riff.

Nog zo eentje die om de zoveel tijd in mijn brein opduikt is “Bittersweet symphony” van The Verve. Daar zit een gek plagiaatverhaal achter: de eigenlijke bedenker van die deun is Andrew Oldham, in zijn bewerking van “The Last Time” van de Stones, maar zijn advocaten waren wat goedkoper dan die van Jagger & Richards.

Je denkt soms, nu moeten de riffs toch op zijn? Dat dacht ik echt tot ik Seven Nation Army hoorde van de White Stripes.  Toen dat monster van een riff de wereld door mekaar schudde, was ik er weer van overtuigd dat de mogelijkheden eindeloos blijven. Nu ik dit schrijf en het Internet nog breder is dan in 2004, kom ik erachter dat Jack White de riff heeft gejat van Anton Bruckner zijn vijfde symfonie. En dan ga je toch weer twijfelen. Niettemin heeft White van Bruckners beweginkje de kern gemaakt van een rockhymne. Eén die in stadions wordt meegebruld bovendien.

De riff der riffs, die alle eigenaars van gitarenwinkels doet wanhopen, is er een van … Astrud Gilberto. Niet overtuigd? Hier is Maria Moite:

Verbaasd door al dat vermeende plagiaat, heb ik flink gezocht naar een voorganger van Willy Willy’s riff in Robbin’ the liquor store. Ik heb niks gevonden. Bij deze roep ik hem dus uit tot De Beste Riff Ter Wereld.

(Naar het schijnt is de headliner van Rock Werchter 2015 ook erg goed in riffs. Ik heb nog niks beluisterd van Royal Blood – mijn early adopter days liggen lang achter me – maar het zal er toch eens van moeten komen.)