Wat me opvalt aan de teksten van hedendaagse liedjes is dat ze vrijwel allemaal vertrekken vanuit de eerste persoon. Zelfs de zogenaamde alternatieve muziek is enorm egocentrisch. De variant van de liedsmidkunst waarbij men observeert en portretteert, lijkt verloren gegaan terwijl de variant van de introspectie en uiting welig tiert.
’t Is weer voorbij die mooie zomer
Het heeft lang geduurd maar het begint nu toch stilaan te killen. De grasmachine en de barbecue mogen op stal. De kerstboomverbranding wordt misschien het eerste vuur dat we aansteken sinds vorige winter. Lees verder ’t Is weer voorbij die mooie zomer
Rudy’s blueskaffée
Een maand geleden gaf Radio Plasky de voorzet met een vertaling van “Smokey Joe’s café” van The Robins:
Het heeft een tijdje geduurd, onder meer omdat ik een nieuw opnameprogramma heb geïnstalleerd: Audacity. Ik heb wat gepeuterd aan de vertaling en ik vrees ook dat ik niet helemaal aan de Plasky’s sfeermatige verwachtingen zal voldoen, maar soit, hier is hij dan, de opname van “Rudy’s Blueskaffée”:
Kerstmis is de dag dat ze niet schieten
Zonder verder commentaar:
De dixie dictie van Della
Onlangs hoorde ik Senne Guns zijn Goudvis op de radio. Jonge mensen die meevoelen met de eenzaamheid van oude vrouwtjes, het is altijd wat aanmatigend. Zo’n dertig jaar geleden deed Della Bosiers het hem voor.
De zwarte laag
In 1985 bracht Sting zijn solo-plaat “The dream of the blue turtles” uit. Het was mijn eerste echte LP op vinyl. In de 3de Latijn-Wiskunde verordende onze leraar Engels, de bezielende Hugo Aeyels, dat wij een bespreking brachten van een lied dat ons nauw aan het hart lag. Ik zou putten uit mijn dierbare eerste aankoop. De lat lag hoog want een onzer had gekozen voor “Goodnight Saigon” van Billy Joel, een lyrisch hoogtepunt in de popmuziek, dat vernuftig was gearrangeerd met geluiden van een helikopter. Niet eenvoudig om nog te scoren nadat iemand zich al de Vietnam-oorlog had toegeëigend. Lees verder De zwarte laag
Midlife crisis
Wanneer men het ambacht der toondichterij aanvat in de eigen taal, doemen vanzelf enkele grote Nederlandse voorbeelden op: de ongekroonde koning van de kleinkunst Boudewijn de Groot, de meester-versificator Drs. P als het om rijmen en metrum gaat, Doe Maar wanneer men het pop-arrangement opzoekt, The Scene voor wie denkt dat rocken in het Nederlands een belegen zaak is, of Spinvis wanneer tekst en klanktapijt naadloos in mekaar overvloeien.
Een minder inspirerend voorbeeld, ondanks een volumineus oeuvre en een nadrukkelijke aanwezigheid in de mij allerminst vreemde jaren 80, is Robert Long. Lees verder Midlife crisis
Ain’t nobody – Chaka Khan
In de jaren 80 maakten wij, onwetenden, een onderscheid tussen commerciële muziek, meestal door de aanwezigheid van een uitgekiende productie, en alternatieve muziek, die op zijn minst de illusie schiep dat ze uit het hart of de onderbuik kwam, al was het in werkelijkheid soms gewoon slordig. Lees verder Ain’t nobody – Chaka Khan
Trouwliederen
In vorig artikel zwaaide ik het wierookvat over Sara Bareilles prachtige trouwerslied “I choose you”. Een bruiloftsnummer is een slimme zet voor een artiest die wil overleven in deze armlastige dagen voor de muziekindustrie. Een héél slimme artiest, die vroeger wellicht nog veel betere muziek had kunnen maken maar zijn tering naar de nering zet, is Bruno Mars.
Hoe zit het eigenlijk in ons taalgebied? Lees verder Trouwliederen
Love song (2) en Sorry Sara!
Een paar posts geleden stond Sara Bareilles hier onterecht terecht als een one hit wonder: ik had sinds haar “Love Song” niet zoveel meer van haar gehoord maar dat lag dus geheel aan mij. De dame kan liedjes schrijven, gitaar én piano spelen en ze heeft een zeer, zeer goeie stem. Lees verder Love song (2) en Sorry Sara!